http://www.espritduchemin.org/nl_nieuwsbrief.htm

http://www.espritduchemin.org/nl_nieuwsbrief.htm
Gasten
Vertrouwde gezichten. Het blijft erg fijn om “oude” gasten weer in huis te hebben. Die bewegen anders, voelen zich thuis, helpen makkelijk mee met de huishoudelijke zaken, etcetera!
Een opvallende bezoeker was Patrick, uit Belgie, nu voor het derde jaar op rij. En evenals de vorige jaren keerde hij al snel na zijn vertrek terug. Deze keer omdat hij vreesde opnieuw hartproblemen te krijgen. In het voorjaar had hij wekenlang in coma gelegen, na een plotselinge ziekte. Na een verrassend snel herstel ging hij nu opnieuw op weg naar Santiago. Na drie dagen stond hij echter weer op onze stoep. Het was hem toch even teveel geworden om de tocht aan te gaan. Hij bleek te bezorgd voor wat er zou kunnen gebeuren. Na twee dagen is hij weer vertrokken en onlangs belde hij op vanuit thuis dat hij veilig zijn tocht heeft kunnen afmaken. Driemaal scheepsrecht: Santiago was bereikt! Patrick wat zijn wij blij voor jou en de mensen die je lief zijn: dit moet een geweldig moment voor jullie zijn.
Een opvallende niet-bezoeker was Peter, uit Canada. Hij had bij ons gereserveerd, maar belde op de dag van de geplande aankomst op, dat zijn bagage zoek was en hij in Parijs moest blijven. Als alles verder goed zou verlopen, zou hij een dag later aankomen. Maar wie er ook aankwam ... geen Peter. En hij had ook niet meer gebeld. Balen! Enkele dagen later werd er toch nog gebeld, maar door Air France. Of ze de bagage van Monsieur F. bij ons mochten afgeven. Dat was al vaker gebeurd, dus op zich niets bijzonders. Maar ... Peter meldde zich ook die dag niet. En de volgende dag niet, en een week later was hij er nog niet. Ondertussen stond er een dure, gloednieuwe en volle rugzak bij ons op zolder. Een dankbare bron van flauwe grappen. Uiteindelijk beldde Air France opnieuw. Op we de rugzak nog hadden, want Monsieur F. bleek een ongeluk te hebben gehad en lag al een tijdlang in het ziekenhuis. Halverwege juni, precies drie maanden na de geplande aankomst, kwam Peter dan eindelijk zelf langs. Om ons te bedanken voor de zorg voor zijn rugzak. De Camino zat er dit jaar niet meer in, maar volgend jaar wil hij echt op pad!
Thomas en Jaime (Jacobus!) waren twee gasten uit Costa Rica. Na een lange reis kwamen ze moe bij ons aan, om de volgende dag samen naar Santiago te vertrekken. Zij zouden daar onder meer een beeld van Jacobus kopen, voor hun parochiekerk. Maar het lot bepaalde anders. Nog geen drie uur na zijn vertrek, vlakbij Hountto, werd Thomas onwel. Kort daarna overleed hij. Alle hulp kwam te laat. Van Jaime hoorden we later dat hij de dag ervoor nog urenlang had zitten mailen naar familie en vrienden. Alsof hij zijn afscheid vermoedde ... ’s Middags en ’s avonds hebben we een kaars voor hem gebrand, op de bar, nog geen meter van de plaats waar hij de avond ervoor nog bij ons aan tafel had meegegeten.
Marion uit Duitsland komt ’s avonds tijdens de maaltijd binnenlopen. Ze is moe van de reis en heeft weinig trek. Maar een glas wijn wil ze wel, en als er dan toch een toetje over is ... . Ondertussen vertelt ze dat ze al jarenlang naar dit moment heeft uitgekeken. Omdat ze alleen de zorg heeft voor drie gehandicapte kinderen kon ze echter niet eerder van huis. Totdat ... ze de stoute schoenen aantrok en haar familie als verjaardagskado vroeg om enkele weken die zorg van haar over te nemen. Dat kon en daarom zat ze nu hier. Ze kon het nog nauwelijks geloven! Het was voor haar temeer bijzonder omdat ”de Camino” het laatste jaar in Duitsland een enorme "hype" is geworden. Een bekende komiek heeft in 2002 de Camino gelopen en er een boek over geschreven. Dat staat inmiddels maandenlang op de bestsellerlijst. Er zijn al meer dan 1,8 miljoen exemplaren verkocht en er gingen dit jaar al vele duizenden Duitsers op pad, als het ware van het ene moment op het andere. En nu ging dan ook voor haar een oude droom in vervulling ...
Het is al verschillende keren, ondermeer tijdens het 'DankjeWelkom', voorgesteld om meer te 'doen' aan bezinning en spiritualiteit. Niet alleen de aanleg van de boventuin en het verbouwen van het kippenhok tot inspiratiehuisje zijn hiervan het reslutaat. Ook zijn we vorig jaar begonnen met een kort welkom en een echt moment van stilte voor de maaltijd. Regelmatig krijgen we hierop zeer positieve reacties. Bijzonder was de reactie van Hans, met zijn vrouw op de fiets uit Duitsland, die zijn tranen de vrije loop liet. "Glückstränen...", verklaarde hij met glans in zijn ogen. Wat een verrassing dat juist hij na drie weken opbelde, hij was weer thuis en wilde het ons nog even laten weten!
Ook was het een verrassing toen op een zondagochtend ineens vier moslims uit Nederland in de gang stonden. Ze hadden de hele nacht doorgereden. Sedat, een Haarlemse pelgrim van Turkse komaf, loopt de pelgrimstocht om de dialoog tussen christenen en moslims te bevorderen. We hebben samen koffie gedronken, de regencapes tevoorschijn gehaald (het was rotweer), de aanbevelingsbrief van Bisschop Punt gekopieerd (als je die wilt lezen, kijk dan op http://www.bisdomhaarlem.nnnnn/.nl), en hartelijk afscheid genomen. Geweldig zo'n positieve actie! Sedat was door 3 jonge mannen, twee Turken en een Marokkaan, naar Saint-Jean gebracht. We hebben heel wat met elkaar afgelachen. "Als jullie vertellen dat er een Marokkaan in jullie huis is geweest, geloven ze dat nooit, hè?".

Nou, om het te bewijzen staat er een mooie groet in het Arabisch in ons gastenboek. Dat is trouwens niet de enige. Fakhri , een Iraakse vluchteling, loopt de Camino samen met een Duitse. Ook als symbool van samen-leven van moslims en christenen. Ahmed, nu Fransman maar geboren en getogen in Syrië, tekende eveneens in sierlijke krullen. En legde ons uit hoe en waarom het Arabisch schrift in Noord-Afrika en het Nabije Oosten verschillen.
Ook Azië is goed vertegenwoordigd. Als eerste kwam Sjin uit Zuid-Korea. Hij vertaalde het gedichtje op ons "visitekaartje" in het Zuid-Koreaans. Hij was er zeer bevlogen mee bezig. Zoals met de hele Camino. Hij liep bijvoorbeeld met een MP3-speler met slechts 8 nummers! Ook daarin moet je je beperken, vond hij. Onderweg kwamen er wel allemaal liedjes in zijn hoofd, zoals Bob Dylans "Like a rolling stone". Dat liedje vond hij helemaal van toepassing op zijn camino. Wat een toeval dat wij dat nummer in de computer hadden, dus toen waren er 9!
Bijzondere aandacht gaat uit naar de pelgrim die hier vorig jaar twee keer te gast was. Marc liep van zijn huis - in noordoost Frankrijk - naar Saint-Jean-Pied-de-Port, vandaar via Santiago de Compostela naar Fatima, terug naar Saint-Jean, en daarna verder naar Rome. Een tocht van 7000 kilometer. Tien dagen geleden kregen we een grote doos met een worst, een kaas, en een fles wijn, met het berichtje dat hij was vertrokken voor de volgende 6000 kilometer, naar Jeruzalem. Hij hoopt daar op 25 december aan te komen! We hebben hem gebeld, toen hij in Rome was aangekomen: "Proost Marc, merci et bonne route!"