Net afscheid genomen van Annemieke en Sedat. In het park, zonnetje, bankje, rust, auto’s die zoef zoef heen en weer rijden, geritsel van een vogel in de bladeren, krachtige zonnestralen die door het bladerdek komen, zit ik te schrijven.
Twee/drie dagen opgetrokken met Juan (Argentinië, Sedat(Turk /moslim) en Norbert (Duitser) en nu in Burgos, eindhalte van mijn pelgrimstocht vanuit Saint Jean Pied de Port. Juan is met Miquel (Venezuela) richting ziekenhuis, knieblessure c.q. vreselijke blaren.
Hier wil ik niet over schrijven, wel gedachtes uiten over de ervaring in o.a. Tosantos.
In Delorado zouden we ’n auberge pakken. De eerste te nieuw en de tweede auberge was te vroeg. De deur dicht en er stond al ‘n rijtje rugzakken, pelgrims zaten rustig in de schaduw te wachten. Mensen kwamen richting kerk, we liepen door op zoek naar een panaderia voor stokbrood en wat kaas. Onderweg een processie die door de straten richting kerk ging. Meisjes, jongens, in prachtige, kleurige kledij. Een optocht voor vruchtbaar land. Op het centrale lege plein op een bankje gezeten. Na een uurtje verder richting volgend plaatsje of refugio. Een mooie tocht door wuivende groene graanvelden op zandpaden met kiezels.
Na twee uurtjes kwamen we aan bij overnachting Franciscanen in Tosantos. Jose Luis Anton kwam eraan gelopen en we werden meteen getrakteerd op een lesje in de pelgrimage.
Of we wel genoeg de tijd hadden genomen, of we niet teveel kilometers hadden gemaakt. Pelgrim is rust, bezinning, slapen, eten en verzorging voor zowel lichaam als geest. Toen hij zag dat we zo’n 21km hadden gelopen (in je pelgrimspas wordt bij elke overnachting een stempel geplaatst) veranderde hij van toon. Dat was de juiste manier: niet te snel, maar rustig de tijd nemen voor de wandeling. We werden uitgenodigd voor een moment in de gebedsruimte. Op de tweede etage onder de hanenbalken een kamer met raampje ‘n verhoging uitgespreid op een kleed een beeldje van Maria en Jezus, iconen en kaarsjes. Hij vroeg een moment stilte om onze gedachtes van de dag te laten bezinken.
Terwijl er lichte muziek met engelengezang de kamer vulde, kon ik een lichte glimlach niet onderdrukken. Deze man met zijn zalvende zachte stem, vriendelijke gelaat had ons gebracht waar hij wilde. Als vanzelf voegde je de daad bij het woord. Rustig en geduldig nam ik de tijd om de muziek in me op te nemen. De dag van me af te leggen.
Die avond maakten we met/voor 15 man/vrouw een pelgrimsmaaltijd. Zoals meestal een groene salade, krachtige aardappelsoep en vele verhalen en overpeinzingen van die dag. Het gesprek kwam op hoe je elkaar tijdens de pelgrimstocht ontmoet en elkaar verstaat, ook al spreek je een andere taal. Het met respect en aandacht naar elkaar luisteren en in discussie gaan. Deze gedachte klonk door in gezamenlijke avondgebed na de maaltijd. Om 22.00 uur was het donker in het huis en lag iedereen te slapen.
De volgende ochtend ging als vanzelf tijdens het ontbijt het gesprek verder met hetzelfde onderwerp. Of je nu God, Allah, Jahweh of Jehova zegt, in elk geloof wordt er aangesproken.
De koran die Sedat mee had genomen kwam tevoorschijn en Jose Luis vroeg of we gezamenlijk wilden bidden -voor mij meditatie’. Een bijzondere ervaring. De kaarsjes gingen in het rond en met z´n zessen zaten we rondom het altaartje. Sedat werd uitgenodigd om een gedeelte uit de koran voor te lezen waarna Luis een gedeelte uit de bijbel las. Juan las een gebed in het Spaans, terwijl deze ronde zich herhaalde ging er een zucht van vrede door mij heen.
De Turkse woorden, de Spaanse woorden waren voor mij niet te verstaan maar door de intentie hoe ze werden uitgesproken was er een sfeer, sereen.
Een moment van intense ruimte, rust.
Die ochtend gingen we na 10.00 uur op pad. Tot aan het volgende dorp liepen we stil en in onszelf gekeerd. De ceremonie had iets met ons allen gedaan. We waren allemaal geraakt door de rust en de ruimte die Jose Luis ons had gegeven.
Dankjewel Jose Luis, Sedat, Juan, Annemieke, Norbert dat we dit met elkaar mochten delen.
Voor de achterblijvers, een goede pelgrimage richting Santiago!
Marjan Kerssens
Alkmaar, 19 mei 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder