http://www.espritduchemin.org/nl_nieuwsbrief.htm
Gasten
Vertrouwde gezichten. Het blijft erg fijn om “oude” gasten weer in huis te hebben. Die bewegen anders, voelen zich thuis, helpen makkelijk mee met de huishoudelijke zaken, etcetera!
Een opvallende bezoeker was Patrick, uit Belgie, nu voor het derde jaar op rij. En evenals de vorige jaren keerde hij al snel na zijn vertrek terug. Deze keer omdat hij vreesde opnieuw hartproblemen te krijgen. In het voorjaar had hij wekenlang in coma gelegen, na een plotselinge ziekte. Na een verrassend snel herstel ging hij nu opnieuw op weg naar Santiago. Na drie dagen stond hij echter weer op onze stoep. Het was hem toch even teveel geworden om de tocht aan te gaan. Hij bleek te bezorgd voor wat er zou kunnen gebeuren. Na twee dagen is hij weer vertrokken en onlangs belde hij op vanuit thuis dat hij veilig zijn tocht heeft kunnen afmaken. Driemaal scheepsrecht: Santiago was bereikt! Patrick wat zijn wij blij voor jou en de mensen die je lief zijn: dit moet een geweldig moment voor jullie zijn.
Een opvallende niet-bezoeker was Peter, uit Canada. Hij had bij ons gereserveerd, maar belde op de dag van de geplande aankomst op, dat zijn bagage zoek was en hij in Parijs moest blijven. Als alles verder goed zou verlopen, zou hij een dag later aankomen. Maar wie er ook aankwam ... geen Peter. En hij had ook niet meer gebeld. Balen! Enkele dagen later werd er toch nog gebeld, maar door Air France. Of ze de bagage van Monsieur F. bij ons mochten afgeven. Dat was al vaker gebeurd, dus op zich niets bijzonders. Maar ... Peter meldde zich ook die dag niet. En de volgende dag niet, en een week later was hij er nog niet. Ondertussen stond er een dure, gloednieuwe en volle rugzak bij ons op zolder. Een dankbare bron van flauwe grappen. Uiteindelijk beldde Air France opnieuw. Op we de rugzak nog hadden, want Monsieur F. bleek een ongeluk te hebben gehad en lag al een tijdlang in het ziekenhuis. Halverwege juni, precies drie maanden na de geplande aankomst, kwam Peter dan eindelijk zelf langs. Om ons te bedanken voor de zorg voor zijn rugzak. De Camino zat er dit jaar niet meer in, maar volgend jaar wil hij echt op pad!
Thomas en Jaime (Jacobus!) waren twee gasten uit Costa Rica. Na een lange reis kwamen ze moe bij ons aan, om de volgende dag samen naar Santiago te vertrekken. Zij zouden daar onder meer een beeld van Jacobus kopen, voor hun parochiekerk. Maar het lot bepaalde anders. Nog geen drie uur na zijn vertrek, vlakbij Hountto, werd Thomas onwel. Kort daarna overleed hij. Alle hulp kwam te laat. Van Jaime hoorden we later dat hij de dag ervoor nog urenlang had zitten mailen naar familie en vrienden. Alsof hij zijn afscheid vermoedde ... ’s Middags en ’s avonds hebben we een kaars voor hem gebrand, op de bar, nog geen meter van de plaats waar hij de avond ervoor nog bij ons aan tafel had meegegeten.
Marion uit Duitsland komt ’s avonds tijdens de maaltijd binnenlopen. Ze is moe van de reis en heeft weinig trek. Maar een glas wijn wil ze wel, en als er dan toch een toetje over is ... . Ondertussen vertelt ze dat ze al jarenlang naar dit moment heeft uitgekeken. Omdat ze alleen de zorg heeft voor drie gehandicapte kinderen kon ze echter niet eerder van huis. Totdat ... ze de stoute schoenen aantrok en haar familie als verjaardagskado vroeg om enkele weken die zorg van haar over te nemen. Dat kon en daarom zat ze nu hier. Ze kon het nog nauwelijks geloven! Het was voor haar temeer bijzonder omdat ”de Camino” het laatste jaar in Duitsland een enorme "hype" is geworden. Een bekende komiek heeft in 2002 de Camino gelopen en er een boek over geschreven. Dat staat inmiddels maandenlang op de bestsellerlijst. Er zijn al meer dan 1,8 miljoen exemplaren verkocht en er gingen dit jaar al vele duizenden Duitsers op pad, als het ware van het ene moment op het andere. En nu ging dan ook voor haar een oude droom in vervulling ...
Het is al verschillende keren, ondermeer tijdens het 'DankjeWelkom', voorgesteld om meer te 'doen' aan bezinning en spiritualiteit. Niet alleen de aanleg van de boventuin en het verbouwen van het kippenhok tot inspiratiehuisje zijn hiervan het reslutaat. Ook zijn we vorig jaar begonnen met een kort welkom en een echt moment van stilte voor de maaltijd. Regelmatig krijgen we hierop zeer positieve reacties. Bijzonder was de reactie van Hans, met zijn vrouw op de fiets uit Duitsland, die zijn tranen de vrije loop liet. "Glückstränen...", verklaarde hij met glans in zijn ogen. Wat een verrassing dat juist hij na drie weken opbelde, hij was weer thuis en wilde het ons nog even laten weten!
Ook was het een verrassing toen op een zondagochtend ineens vier moslims uit Nederland in de gang stonden. Ze hadden de hele nacht doorgereden. Sedat, een Haarlemse pelgrim van Turkse komaf, loopt de pelgrimstocht om de dialoog tussen christenen en moslims te bevorderen. We hebben samen koffie gedronken, de regencapes tevoorschijn gehaald (het was rotweer), de aanbevelingsbrief van Bisschop Punt gekopieerd (als je die wilt lezen, kijk dan op http://www.bisdomhaarlem.nnnnn/.nl), en hartelijk afscheid genomen. Geweldig zo'n positieve actie! Sedat was door 3 jonge mannen, twee Turken en een Marokkaan, naar Saint-Jean gebracht. We hebben heel wat met elkaar afgelachen. "Als jullie vertellen dat er een Marokkaan in jullie huis is geweest, geloven ze dat nooit, hè?".
Nou, om het te bewijzen staat er een mooie groet in het Arabisch in ons gastenboek. Dat is trouwens niet de enige. Fakhri , een Iraakse vluchteling, loopt de Camino samen met een Duitse. Ook als symbool van samen-leven van moslims en christenen. Ahmed, nu Fransman maar geboren en getogen in Syrië, tekende eveneens in sierlijke krullen. En legde ons uit hoe en waarom het Arabisch schrift in Noord-Afrika en het Nabije Oosten verschillen.
Ook Azië is goed vertegenwoordigd. Als eerste kwam Sjin uit Zuid-Korea. Hij vertaalde het gedichtje op ons "visitekaartje" in het Zuid-Koreaans. Hij was er zeer bevlogen mee bezig. Zoals met de hele Camino. Hij liep bijvoorbeeld met een MP3-speler met slechts 8 nummers! Ook daarin moet je je beperken, vond hij. Onderweg kwamen er wel allemaal liedjes in zijn hoofd, zoals Bob Dylans "Like a rolling stone". Dat liedje vond hij helemaal van toepassing op zijn camino. Wat een toeval dat wij dat nummer in de computer hadden, dus toen waren er 9!
Bijzondere aandacht gaat uit naar de pelgrim die hier vorig jaar twee keer te gast was. Marc liep van zijn huis - in noordoost Frankrijk - naar Saint-Jean-Pied-de-Port, vandaar via Santiago de Compostela naar Fatima, terug naar Saint-Jean, en daarna verder naar Rome. Een tocht van 7000 kilometer. Tien dagen geleden kregen we een grote doos met een worst, een kaas, en een fles wijn, met het berichtje dat hij was vertrokken voor de volgende 6000 kilometer, naar Jeruzalem. Hij hoopt daar op 25 december aan te komen! We hebben hem gebeld, toen hij in Rome was aangekomen: "Proost Marc, merci et bonne route!"
21 Temmuz 2007 Cumartesi
4 Temmuz 2007 Çarşamba
Tosantos - Verhaal van Marjann Kersten
Net afscheid genomen van Annemieke en Sedat. In het park, zonnetje, bankje, rust, auto’s die zoef zoef heen en weer rijden, geritsel van een vogel in de bladeren, krachtige zonnestralen die door het bladerdek komen, zit ik te schrijven.
Twee/drie dagen opgetrokken met Juan (Argentinië, Sedat(Turk /moslim) en Norbert (Duitser) en nu in Burgos, eindhalte van mijn pelgrimstocht vanuit Saint Jean Pied de Port. Juan is met Miquel (Venezuela) richting ziekenhuis, knieblessure c.q. vreselijke blaren.
Hier wil ik niet over schrijven, wel gedachtes uiten over de ervaring in o.a. Tosantos.
In Delorado zouden we ’n auberge pakken. De eerste te nieuw en de tweede auberge was te vroeg. De deur dicht en er stond al ‘n rijtje rugzakken, pelgrims zaten rustig in de schaduw te wachten. Mensen kwamen richting kerk, we liepen door op zoek naar een panaderia voor stokbrood en wat kaas. Onderweg een processie die door de straten richting kerk ging. Meisjes, jongens, in prachtige, kleurige kledij. Een optocht voor vruchtbaar land. Op het centrale lege plein op een bankje gezeten. Na een uurtje verder richting volgend plaatsje of refugio. Een mooie tocht door wuivende groene graanvelden op zandpaden met kiezels.
Na twee uurtjes kwamen we aan bij overnachting Franciscanen in Tosantos. Jose Luis Anton kwam eraan gelopen en we werden meteen getrakteerd op een lesje in de pelgrimage.
Of we wel genoeg de tijd hadden genomen, of we niet teveel kilometers hadden gemaakt. Pelgrim is rust, bezinning, slapen, eten en verzorging voor zowel lichaam als geest. Toen hij zag dat we zo’n 21km hadden gelopen (in je pelgrimspas wordt bij elke overnachting een stempel geplaatst) veranderde hij van toon. Dat was de juiste manier: niet te snel, maar rustig de tijd nemen voor de wandeling. We werden uitgenodigd voor een moment in de gebedsruimte. Op de tweede etage onder de hanenbalken een kamer met raampje ‘n verhoging uitgespreid op een kleed een beeldje van Maria en Jezus, iconen en kaarsjes. Hij vroeg een moment stilte om onze gedachtes van de dag te laten bezinken.
Terwijl er lichte muziek met engelengezang de kamer vulde, kon ik een lichte glimlach niet onderdrukken. Deze man met zijn zalvende zachte stem, vriendelijke gelaat had ons gebracht waar hij wilde. Als vanzelf voegde je de daad bij het woord. Rustig en geduldig nam ik de tijd om de muziek in me op te nemen. De dag van me af te leggen.
Die avond maakten we met/voor 15 man/vrouw een pelgrimsmaaltijd. Zoals meestal een groene salade, krachtige aardappelsoep en vele verhalen en overpeinzingen van die dag. Het gesprek kwam op hoe je elkaar tijdens de pelgrimstocht ontmoet en elkaar verstaat, ook al spreek je een andere taal. Het met respect en aandacht naar elkaar luisteren en in discussie gaan. Deze gedachte klonk door in gezamenlijke avondgebed na de maaltijd. Om 22.00 uur was het donker in het huis en lag iedereen te slapen.
De volgende ochtend ging als vanzelf tijdens het ontbijt het gesprek verder met hetzelfde onderwerp. Of je nu God, Allah, Jahweh of Jehova zegt, in elk geloof wordt er aangesproken.
De koran die Sedat mee had genomen kwam tevoorschijn en Jose Luis vroeg of we gezamenlijk wilden bidden -voor mij meditatie’. Een bijzondere ervaring. De kaarsjes gingen in het rond en met z´n zessen zaten we rondom het altaartje. Sedat werd uitgenodigd om een gedeelte uit de koran voor te lezen waarna Luis een gedeelte uit de bijbel las. Juan las een gebed in het Spaans, terwijl deze ronde zich herhaalde ging er een zucht van vrede door mij heen.
De Turkse woorden, de Spaanse woorden waren voor mij niet te verstaan maar door de intentie hoe ze werden uitgesproken was er een sfeer, sereen.
Een moment van intense ruimte, rust.
Die ochtend gingen we na 10.00 uur op pad. Tot aan het volgende dorp liepen we stil en in onszelf gekeerd. De ceremonie had iets met ons allen gedaan. We waren allemaal geraakt door de rust en de ruimte die Jose Luis ons had gegeven.
Dankjewel Jose Luis, Sedat, Juan, Annemieke, Norbert dat we dit met elkaar mochten delen.
Voor de achterblijvers, een goede pelgrimage richting Santiago!
Marjan Kerssens
Alkmaar, 19 mei 2007
Twee/drie dagen opgetrokken met Juan (Argentinië, Sedat(Turk /moslim) en Norbert (Duitser) en nu in Burgos, eindhalte van mijn pelgrimstocht vanuit Saint Jean Pied de Port. Juan is met Miquel (Venezuela) richting ziekenhuis, knieblessure c.q. vreselijke blaren.
Hier wil ik niet over schrijven, wel gedachtes uiten over de ervaring in o.a. Tosantos.
In Delorado zouden we ’n auberge pakken. De eerste te nieuw en de tweede auberge was te vroeg. De deur dicht en er stond al ‘n rijtje rugzakken, pelgrims zaten rustig in de schaduw te wachten. Mensen kwamen richting kerk, we liepen door op zoek naar een panaderia voor stokbrood en wat kaas. Onderweg een processie die door de straten richting kerk ging. Meisjes, jongens, in prachtige, kleurige kledij. Een optocht voor vruchtbaar land. Op het centrale lege plein op een bankje gezeten. Na een uurtje verder richting volgend plaatsje of refugio. Een mooie tocht door wuivende groene graanvelden op zandpaden met kiezels.
Na twee uurtjes kwamen we aan bij overnachting Franciscanen in Tosantos. Jose Luis Anton kwam eraan gelopen en we werden meteen getrakteerd op een lesje in de pelgrimage.
Of we wel genoeg de tijd hadden genomen, of we niet teveel kilometers hadden gemaakt. Pelgrim is rust, bezinning, slapen, eten en verzorging voor zowel lichaam als geest. Toen hij zag dat we zo’n 21km hadden gelopen (in je pelgrimspas wordt bij elke overnachting een stempel geplaatst) veranderde hij van toon. Dat was de juiste manier: niet te snel, maar rustig de tijd nemen voor de wandeling. We werden uitgenodigd voor een moment in de gebedsruimte. Op de tweede etage onder de hanenbalken een kamer met raampje ‘n verhoging uitgespreid op een kleed een beeldje van Maria en Jezus, iconen en kaarsjes. Hij vroeg een moment stilte om onze gedachtes van de dag te laten bezinken.
Terwijl er lichte muziek met engelengezang de kamer vulde, kon ik een lichte glimlach niet onderdrukken. Deze man met zijn zalvende zachte stem, vriendelijke gelaat had ons gebracht waar hij wilde. Als vanzelf voegde je de daad bij het woord. Rustig en geduldig nam ik de tijd om de muziek in me op te nemen. De dag van me af te leggen.
Die avond maakten we met/voor 15 man/vrouw een pelgrimsmaaltijd. Zoals meestal een groene salade, krachtige aardappelsoep en vele verhalen en overpeinzingen van die dag. Het gesprek kwam op hoe je elkaar tijdens de pelgrimstocht ontmoet en elkaar verstaat, ook al spreek je een andere taal. Het met respect en aandacht naar elkaar luisteren en in discussie gaan. Deze gedachte klonk door in gezamenlijke avondgebed na de maaltijd. Om 22.00 uur was het donker in het huis en lag iedereen te slapen.
De volgende ochtend ging als vanzelf tijdens het ontbijt het gesprek verder met hetzelfde onderwerp. Of je nu God, Allah, Jahweh of Jehova zegt, in elk geloof wordt er aangesproken.
De koran die Sedat mee had genomen kwam tevoorschijn en Jose Luis vroeg of we gezamenlijk wilden bidden -voor mij meditatie’. Een bijzondere ervaring. De kaarsjes gingen in het rond en met z´n zessen zaten we rondom het altaartje. Sedat werd uitgenodigd om een gedeelte uit de koran voor te lezen waarna Luis een gedeelte uit de bijbel las. Juan las een gebed in het Spaans, terwijl deze ronde zich herhaalde ging er een zucht van vrede door mij heen.
De Turkse woorden, de Spaanse woorden waren voor mij niet te verstaan maar door de intentie hoe ze werden uitgesproken was er een sfeer, sereen.
Een moment van intense ruimte, rust.
Die ochtend gingen we na 10.00 uur op pad. Tot aan het volgende dorp liepen we stil en in onszelf gekeerd. De ceremonie had iets met ons allen gedaan. We waren allemaal geraakt door de rust en de ruimte die Jose Luis ons had gegeven.
Dankjewel Jose Luis, Sedat, Juan, Annemieke, Norbert dat we dit met elkaar mochten delen.
Voor de achterblijvers, een goede pelgrimage richting Santiago!
Marjan Kerssens
Alkmaar, 19 mei 2007
28 Haziran 2007 Perşembe
11 Temmuz 2007 Eve dönüş günü
Gece mükemmel uyudum. Yanlız olarak bir odada uyumaya yeniden alışmam gerek. Gece televizyonu açtım öyle uyudum. Horlama sesleri olmadan uyumak değişik bir duygu.
Temiz ve iki kişilik yatakta serile serile uyudum.
Sabah kalktım. Duşta sıra yok hemen gir yıkan.
Traş oldum, giyindim. Sırt çantası toplu. Unuttuğum bir şeyler yok.
Mayorkalı Alberto kapıyı çalıyor. Uyandırma servisi.
Aşağıda Italyan Mikael var, Juan var. Barda kahvaltı yapıyoruz. Buruk bir kahvaltı. Yol ve yolculuk bitti. Bundan sonra batıya yürünmeyecek. Sana yol gösteren sarı oklarda yok. Artık bundan sonra kendi yolunu kendin bulman gerekecek.
Temiz ve iki kişilik yatakta serile serile uyudum.
Sabah kalktım. Duşta sıra yok hemen gir yıkan.
Traş oldum, giyindim. Sırt çantası toplu. Unuttuğum bir şeyler yok.
Mayorkalı Alberto kapıyı çalıyor. Uyandırma servisi.
Aşağıda Italyan Mikael var, Juan var. Barda kahvaltı yapıyoruz. Buruk bir kahvaltı. Yol ve yolculuk bitti. Bundan sonra batıya yürünmeyecek. Sana yol gösteren sarı oklarda yok. Artık bundan sonra kendi yolunu kendin bulman gerekecek.
Finisterre sabah serin. Cristina yolun başından beri benim ve Juan ın yanında oldu gibi. Yolun sonundada iyi ve sadık bir dost olarak bizi uğurluyor. Hepimiz hayatımızın bu anında bu yolda yollarımızın kısa bir sürede olsa birleşmiş olduğundan büyük bir mutluluk yaşıyoruz.
Otobüs hareket ediyor. Derin sessizlik otobüse hakim. İlk durakta büyü bozuluyor. Okul çocukları ve işlerine giden insanlar otobüse biniyor. Hayat yeniden bizim içinde başlıyor. Normal hayata hoşgeldin der gibi.
13 Haziran 2007 Çarşamba
10 Haziran 2007 Olveira - Finisterre Dünyanın sonu
Gece mükemmel uyudum. Miguel ve ben mısır ambarında uyuduk. Kimse horlamamdan rahatsız olmadı.
Miguel gece yine hemen hergün olduğu gibi fazla kaçırdı zannedersem. Sabah erkenden köylülerle birlikte uyandım. Dünyanın sonuna uzun bir günümüz var.
Sabah kahvaltısından sonra yola çıktık.
Dünden hızlı yürüyorum. Bizimkiler Miguel, Giovanni, Ever ve yeni dostumuz Eduardo dünyanın sonuna gelmeyeceklermiş. Yolda sahil kasabası olan Corbunion da kalacaklarmış. Yarın dünyanın sonuna gelecekler. 5 km yürüdükten sonra Hospital denilen yerde bir kahve içiyoruz. Hospitalden sonra 15 km yemek yiyecek veya içecek bir yer yok.
Buraya kadar yol çok güzeldi. Ağaçli ve bol yeşilli,
Hospitalden sonra yol aynı güzellikte devam ediyor. Bol inişli ve çıkışlı. Terliyoruz.
Arada diğer günlerdede gördüğüm gibi buradada yazın orman yangınlarından nasibini almış ağaçlar var. 20km sonunda korkma diyorum bu tepenin arkasında deniz var.
36 gün sonra yeniden denizi görüyorum. Hava güneşli deniz nazlı. Denizi seviyorum. Hemde çok seviyorum. Zannedersem denizde beni seviyor. Rüzgarsız bir gün.
Bol taşlı bir dere yatağından denize doğru iniyoruz. Ayak bileğim 3 defa burkuluyor. Allaha şükür bir sorun olmuyor. Yorgunluk alametleri. Neyseki bugün son gün.
Cee kasabasına geliyoruz. Bugün kilisenin ayin günlerindenmiş. Düğün var. Havai fişekler var.
Bizde seviniyoruz sanki bizim için özel havai fişek patlatıyor havasındayız.
Burada Hollandadan yürüyen Pierre denk geliyorum. O bizden 1 gün önce yola çıktığından dönüş yolunda. 2 gün daha Santiago da kalacakmış.
Biraz birşeyler yedikten sonra internet cafede biraz fotoğrafları kopyalıyoruz. Corburiona kadar asfaltta üzerinden denize paralel gidiyoruz. Sonra bizimkiler buradaki misafirhaneye doğru ayrılıyorlar.
Burada Giovanni, Ever, Miguel ve Eduardo ile yollarımız ayrılıyor. Öpüşüyoruz. Daha sonra görüşelim diyoruz ama biliyoruzki büyük bir ihtimalle bu son, son görüşmemiz.
Hüzünleniyoruz. Her ayrılık gibi buda üzüyor. Üzülüyoruz.
Sonra yanlız yürüme saatleri var. Denize giden insanlar ve benim gibi bu sıcak havada sırtında 10 kilo yük ile yürüyenler. Asfalt üzerinde bir 8-9 km yürüyorum. Asfalt normalde yorucu fakat sıcakta dahada yorucu. Heryer yapış yapış ter. Solda plaj gözüküyor. Son 6 km. Bunun 3 km si plajda. Altın rengi kumlar ve turkuaz mavisi deniz. Keyfim yerine geliyor. Denize gireyim diye düşünüyorum ama nedense sonraya bırakıyorum. Olmayacak bir sonraya. İstediklerini olmayacak bir sonraya bırakmamak gerek. Buda bugünlük beni olmayacak sonram.
Sahilde restoranların arasından geçerek köye doğru yürüyorum. Yürüyüş yapan insanlar var.
Sevgililer var. Ben burada tek başıma dünyanın sonuna yürüyorum. Misafirhanenin önünde Mayorkalı Alberto beni bekliyor. Almanlar yine sıradalar, Alberto otelde kalıyormuş.
Bende otelde kalmaya karar veriyorum. Tek kişilik odalar dolu. Bana tek kişi fiyatına çift yataklı büyük bir oda veriyorlar.
Odada küveti doldurup keyif yapıyorum. Çocuklar gibi seviniyorum. Bir yatak ve küvet insanı bu kadar mutlu ediyor.
Traş oluyorum. Kolonyaları sürünüyorum. Yeni mor gömleğimi giyiyorum. Ver elini dünyanın sonu.
Köy meydanında tanıdıklara rastlıyorum. Yolda görüştüğüm insanlar var. Merhaba dediğimiz ama konuşmadığımız insanlar. Burada daha rahatlar. Merhabalaşıyoruz. Birbirimizi tebrik ediyoruz. Yolun sonuna ve dünyanında sonuna geldik diye. Burada fenere ve dünyanın sonu olarak tamınlanan 0,00 km taşına 3,6 km varmış.
Güneşin batışını seyretmek üzere yola çıkıyoruz. Matheus, Nicole ve Cristina şarap ve sandöviç almışlar.
Juan erken geldiğinden o yukarı çıkmış. Yorgun. O gelmiyor. Biz yavaş yavaş çıkıyoruz. Sırt çantası olmadan yürümek biraz garip geliyor. Yolun keyfini çıkara çıkara yürüyoruz.
Fenerin hemen dibinde 0,00 km taşı. Yolun sonu burası. Aynı zamanda yolun başıda burası. Her yolun bitiminde yeni bir yol başlıyor. Bu yolda hayatımız gibi. Bugün bizim 37 gün önce başladığımız yerde bu yola başlayanlar var. Onlarda yola bitmeyecekmiş gibi bakıyorlar.
Ömür gibi, bitmeyecekmiş gibi bakıyorsun. Birde bakmışsınki 47 yıl geçmiş.
Yolda mezarlıklarda yatanlara bakıyorsun. Onlarda bu hayat hiç bitmeyecekmiş gibi yaşamış olan insanlar. Bizim gibi.
Kayalıklardan denize doğru iniyorum. Yağmur çiselemeye başlıyor. Sis başlıyor. Güneşin batışını göremeyeceğiz. Güneş biz onu görmesekte batıdan batmaya devam ediyor. Hayatta böyle sen olmasanda devam ediyor. Bundan sonra batıya yürümeyeceğiz. Doğuya yürüyüş başlıyor.
Barda oturuyoruz. Barda çalışan kızlar barın kapanış saati yaklaştığından müşterilere pek iyi bakmıyorlar. Yol anılarımızı anlatıyoruz. Gülüyoruz. Yolda tuvalet muhabbeti ana tema. Yolda ihtiyaç molası verirken yaşanan anlar.
İçkilerimizi içtikten sonra geriye yolculuğumuz başlıyor.
Dilaver, Hasan ve Fatih ile başlayan yolculuğum Cristina ile bitiyor. Sanki hayat boyu dost olan insanlar gibi sarılarak yokuş aşağı iniyoruz. O babasını özlemiş bende evimi ve çocukları özledim.
12 Haziran 2007 Salı
9 Haziran 2007 Negreira - Olveira 33 km İneklerle muhabbet günü
Bu sabah kararsızım yürüyüp yürümeme konusunda. 770 km + 28 Km dün bana epey fazla geldi. Juan la geceden konuştuk nasıl yapalım diye. Buradan otobüse binebiliriz. Gecede pek iyi uyuyamadım. Hollandalılar herkesi rahatsız ettiler. Yaşlı ve birbirleriyle yürüme yarışı eden 3 Hollandalıdan ikisi bizim odada uyuyan ve horlayan iki kişiyle epey uğraştılar ve gürültü yaptılar.
Juan biraz yürüyüp otobüse binecek. Ben bizim çocuklarla yürüyorum. Dün akşam gruba katılan Brezilyalı Eduardo da bizimle. Eduardo nun ikinci yürüyüş günüymüş. Santiagodan Finisterra ya kadar yürüyecekmiş. Brezilyadan iş deneyimi kazanmak için İspanyadaymış. 3 ay daha kalıp Avrupayı dolaşıp ülkesine geriye dönecek. Ayakları epey ağrıyor. İlk günler zor oluyor. Biz ona göre daha rahatız. Nede olsa 35 günden beri yürüyoruz. Kaslarımız alıştı. Ayaklarımız nasırlaştı. Yol ruhumuza işledi.
Bugün hava sıcak yolda çok uzun yoruluyoruz.
Yol güzel dağlardan ve ovalardan geçiyor arada asfalt üzerinde yürümelerimiz var. Asfalt üzerinde yürümek ayakları yoruyor, patika yolları arıyoruz yürümek için.
İlk kahve molasından sonra Giovanni, Ever, Mikeale ve Miquel hızlı yürüdüklerinden gözden kayboluyorlar. Ben Eduardo ile arkadan yürüyorum. Karnımız acıkıyor. Dağ başında tezeklerin arasında ton balıklı sandöviç yapıyoruz.
Zevk için bu kadar boklu yolda yürümenin felsefesi üzerine biraz konuşuyoruz. Reel ve mantıklı bir çözüm bulamıyoruz.
Zaten her tarafta feci koktuğu için hızlı yolumuza devam ediyoruz.
Yorgun halde bir köye geliyoruz. Daha doğrusu mezra gibi bir yer. Meydanda merdivenleri olan bir haç var. Ben yorgunum burada biraz uzanacağım diyorum. Eduardo da benimle kalıyor. Başıboş köpeklerden biraz tırstı gibi bende korktuğumu itiraf edeyim. Epey başıboş köpek var. Saldırdıkları filan yok ama yinede korkuyorsun.
Uzanır uzanmaz uyumuşum. Öğle vakti siestaya iyi alıştım.
Bir saat kadar dinç bir şekilde uyandım.
Eduardo gülüyordu. Yaşlı bir kadında dehşetle bakıyordu.
Çoook horlamışım. Ben horladıkça ineklerde cevap veriyorlarmış.
Sanki ineklerle muhabbet ediyordun diyor. Benim horlamam artıkça ineklerde daha sert cevaplar veriyorlarmış.
Kız arkadaşınla muhabbetin iyiydi diyor.
Yaşlı kadında İspanyolca çok horladın gibi birşeyler söylüyor. Bazen dil bilmemekte iyi.
Su istiyoruz. Kadın sağ olsun veriyor. Suyumuzu içiyoruz, mataralarımızı doldurup yeniden yola çıkıyoruz.
5 dk sonra anayola geliyoruz bir Cafe var. Durup sütlü kahve içiyoruz sonra yeniden ver elini yollar.
Yolun bundan sonraki bölümü ana yol üzerinden gidiyor. Yorgun olunca yol bitmek bilmiyor.
Sonundan saat 16.30 da Olveira köyüne geliyoruz.
Eski köy evlerini ve mısır ambarlarını misafirhane yapmışlar. Yolculukta ve yürüyüşte son gece. Yarın akşam artık herşey bitmiş olacak.
Son gece için mükemmel bir yer.
İspanyol Miquel ile ben mısır ambarında uyuyoruz. Buradaki ismi Horreiro.
Taşların arasından rüzgar esiyor. Ambar yüksek taşlar veya ağaçlar üzerinde oluyor. Fare ve diğer haşaradan korunmak için.
Akşam yemeği için alışveriş yapılıyor yakındaki bir köyden. Taksi ile gidiyorlar ve otostopla dönmüşler. Giovanni, Ever ve Mayorkalı Alberto.
Dönüşte çok enfes bir makarna yapıyorlar ve yanındada ton balıklı makarna salatası. Şarapta almışlar. En ucuzundan 0,75 Euro. Ucuz şaraplarda güzel olabiliyor. Kirazda var.
Bu yolculukta eski kahvelerde asılı olan tabelalar gözümün önüne geldi. '' Gönül ne kahve ister ne kahvehane, gönül muhabbet ister kahve bahane'' Evet aynen öyle oluyor. Gönül muhabbet isteyince hepsi bahane oluyor.
Yanında yol arkadaşlarında mükemmel olunca çok keyifli bir yemek oldu. Juan bu akşam yok. O otobüsle Murcia ya gitti. Yarın oradan Finisterre ye yürüyecek. Onun şerefinede kadehler kalkıyor.
Yemek sonrası köy kahvesine gidiyoruz. Buradada yemek yiyenler var. Yemek kötü ve 12 Euro. Bizde kişi başı 2 Euro.
Maç izlemeye gidiyoruz ama kahvenin içi sigara altı olmuş. Dumandan televizyonu zor görüyorsun. Kahveler buradada bizdeki köy kahveleri gibi köylülerle dolu. İş güç pek yok gibi. Kahvenin önünde tanıdık yolcularla konuşuyoruz.
Amsterdamdan Bernice ile biraz konuşuyoruz. Adres alıp veriyoruz. Yolda o beni İspanyol zannetmiş bende onu Alman.
Sonra herkesi uzun günün yorgunluğu basıyor. Yatmaya gidiyoruz.
Tatlı bir gece.
Soğuk değil. Yağmur yok. Yıldızları görüyorsun. Allahın bir lütfu son günlerin ve gecelerin güzel olması.
Gece çok horlamamışım. Demekki güzel ve havadar bir yerde yatarsan daha az horluyorsun..
7 Haziran 2007 Santiago'da Akşam yemeği
Bu akşam yemeğini Juan ve diğer yolcularla yemeyi planlıyorduk. Gün içinde Juan şarap ve Orujo likörünü fazla kaçırdığından pansiyonda uyumuş. Bulamayınca Restaurant Manolo yerine bizim Türklerin Anatolia Restoranına gittim.
Kasette anadolu türküleri var.
Acılı arabesk. Keyfim yerine geliyor. Nihayet normal yemek olacak. Restoran sahipleri Elazığdan Ali Boztaş sağda beyaz tişörtlü olan ve Erzurumlu Cemal Kaya. Santiago da bulunan 4 Türk restoranından ikisini işletiyorlar. İspanyol işletmelerin kapalı olduğu öğlen saatlerinde iyi iş yapıyorlarmış.
Bana güzel bir acılı adana kebap yapıyorlar. Yanına çoban salata ve ayran.
Hizmet tam bize göre. Ali tesadüfen buralara gelmiş. Yörenin çok yağmurlu olmasından yakınıyor. İspanyollar bizim yemeklere ve kebaplara epey ilgi duyuyorlarmış. İşleri iyi.
Yemek sonrası ince belli bardaklarda çaylarımız geliyor.
Ali ve Cemal'le çaylarımız yudumlayıp muhabbet ediyoruz.
Personel Alman ve İspanyollardan oluşuyor.
Restoranda döner, kebap ve lahmacun çeşitleri var.
Temiz ve bakımlı bir yer.
Santiago ya gidince uğranması gereken restoranlardan biri. Tabiiki Türk yemeklerini özlerseniz.
Yoksa buraya özgü balık ve deniz yemeklerinin olduğu restoranlarada gidebilirsiniz.
Envai çeşit deniz böceğini ve ahtapot yemeklerini bulabileceğiniz restoranlar eski şehir sınırları içinde bolca mevcut.
Ama herhalukarda tüm hacıların uğrak yeri olan Manolo restorana uğramadan dönmeyin.
8 Haziran 2007 Santiago de Compostela - Negreira Yeniden Yürüyüş
Dün biraz kararsız kaldık yeniden yürüyüp yürümeme konusunda. Hedefe ulaşınca yeniden bir hedef seçmek zor oluyor. Akşamdan sabaha karar verme konusunda anlaştık. Sabah erkenden Juan ve ben pansiyon odamızda uyandık. Gece zaten sokak epey gürültülü olduğundan oda pek iyi uyumamış.
Sabah normal işlerimiz yeniden başlıyor. Geleneksel sırt çantası yüklememiz. Ayaklarımızın bakımı, vazelin ve diğer korumalı kremlerle koruma altına alınması. Vazelin yürüyecek olan arkadaşlar için tavsiye edilebilecek bir koruma aracı. Ayrıca Vicks de aynı şekilde hem ekonomik hemde en iyi koruyanlardan. Pahalı kremlerden daha etkili.
Konuşmadan yürüme konusunda ortak karar aldık.
Sabah kahvemizi pansiyon sahibinin Cafesinde içtik. Oda parasınıda kişi başı 15 Euro ödedikten sonra yola çıktık. Yolumuzu bu sefer bulmamız daha zor olacak gibi bir his var içimizde. Katedralin önüne geliyoruz. Otobüsler dolusu Japon turistler katedralin önündeki meydana geliyorlar. Tüm Japonlar koşuş koşuşa meydana geliyor.
Biz hemen kaçmaya çalışıyoruz ama nafile. Japonların tatil fotoğraflarına konu oluyoruz. Flaşlar patlıyor.
Sağ taraftan merdivenleri inerek yolumuza koyuluyoruz. Bugün şehir sınırından sonra 23 km var. Şehir içindede 5 km kadar yürümemiz gerekecek. Dünkü acılı Adana kebaptan dolayı acilen ihtiyaç molası vermemiz gerekiyor. İlk Cafe de duruyoruz. Tuvaletler Ala Turka. Rahatladıktan sonra ayıp olmasın diye bir sütlü kahve içiyoruz.
Bu arada kapının önünden geçen Giovanni, Ever ve Miqueli görüyoruz. Onlarda geliyorlar. Onlarada kahve ısmarlıyoruz.
Kahveden sonra sularımızı doldurup yola çıkıyoruz.
Yol yine sıfıra doğru azalan işaretlerle dolu. hayatın kendisindede olduğu gibi işaretleri iyi okuman lazım. Burada verilen işaretler çok bariz. Sarı okları takip edersen seni Santiago şehrine götürüyor. Santiago dan sonrada Finisterre ya götürüyor. Hayatın içinde olan işaretlerde bize hayatın bize neler sunduğunu gösteriyor. Bazen bunları anlıyoruz, bazende göremiyoruz. Geçmişte bize Tanrı vergisi olan bu yetenekler günümüzde köreldiğinden genelde göremiyoruz.
Bu yeteneklerimizi yeniden görebilmemiz içinde eski değerlerimizi bulup çıkarmamız gerekiyor.
Dua etmekte kendinle barışık yaşayabilmen için iyi yöntemlerden biri. Bulunduğun din içinde dua etmek en faydalısı. Senin değerlerine ne yakın olan içinde bulunduğun din ve onun değer yargıları olacaktır.
Yolumuz şehrin yeni yapılan semtleri arasından geçiyor. Şehre girdiğimiz doğu yakası fakir görüntü sergilesede batı yakası epey zengin bir görüntü gösteriyor.
Yeni villa semtlerin arasından yürüyoruz. Kapılarda yeni ve pahalı arabalar var. Ferrariler kapılarda duruyor. Tüm bu zenginliklerin ve varlıklarında korunması gerek. Her yer tel örgü kaplı. Tel örgülerin arkasında azman köpekler var.
Buda madalyonun diğer yüzü. Paran çok olursa her zaman tedirgin yaşamak zorunda kalıyorsun. Birileri senin elindeki varlıklar göz dikebilir. Hayatta senin olan şeyler bir sırt çantasına sığıyorsa korunma ihtiyacında azalıyor. Bizdede böyle bir ruh hali var. Rahatız. Herşeyimiz sırt çantası içinde.
Yolun büyük bir bölümü sisler içinde geçiyor. Sisli hava zaten mistik ve ruhani bir yürüyüşe dahada gizemli bir hava katıyor. İnsanın içi ürperiyor zaman zaman. Biliyorsun ve hissediyorsunki senin bu yürüdüğün yolda binlerce belkide milyonlarca yolcunun ve hacının ruhlarıda seninle birlikte yürüyor. Yolun sana verdiği sorumluluklar var. Kendini bulman gerekiyor ama belkide başkalarınada kendilerini bulman için yardım etmen gerekebilir.
Siste yürüyenlerin ve seninle birlikte olanların sana güvenebilmeleri gerekiyor. Gerektiğinde onları arayabileceğini ve sana sisli bir yolda gözleri kapalı güvenebileceklerini bilmeleri gerek.
Yolun bir kısmını yanlız yürüyorum.
7 Haziran 2007 Perşembe
7 Haziran 2007 Santiago de Compostela
Bu sabah 33 günden beri ilk defa sakal traşı oluyorum. Kendime geldiğimi hissediyorum. Sakal traşından sonra berbere gidiyoruz. Traş oluyorum. Sonra gidip kendime after shave alıyorum.
Kendimi mükafatlandırıyorum. Aferin bana 770 kilometre yürüdüm. Bugün izinliyim. Yolculuk yok. Yarın devam.
Hac bürosundan hacılık belgesini alıyorum. Herkes hacılık belgesini aldığı için mutlu. Gelecek pazartesi günü için Başpiskopos ile randevuyu ayarlıyorum.
Bugün hergün olduğu gibi katedralde hacılar için ayin var. Her ülkeden gelen hacıların isimleri, yürümeye başladıkları yer ve ülkeleri okunuyor. İlk defa Türkiye adı geçiyormuş.
Ayin esnasında yürümeye başladığım ilk günlerde yol arkadaşımız olan insanlara denk geliyoruz. İtalyan Cristina yeni gelmiş. Yanıdan Alman Tİm var, Nicole var. Diğerleri var. Herkes ağlıyor.
6 Haziran 2007 Arco do Pino - Santiago de Compostela
Bu gece epey geç yattık. Yemek çok güzel geçti. Güzel bir masa düzenlendi. Bu ilkel ortamlarda olabilecek en mükemmel masa. Mum ışıkları, çiçekler, şarap ve güzel insanlar.
Salata enfesti. Herkes ikişer tabak yedi gibi. Yemek sonrası güzel konuşmalar oldu. Herkes tek tek yolculuktan neler aldığını, nelerin hoşuna gittiğini, hayatında neleri değiştirmek istediğini veya değiştirdiğini anlattı. Bazıları ağladı. Bazıları teselli etti.
Sonra bahçede oturup yıldızları izledik.
Sabah uyandığımızda bizimle aynı yatakhanede olan öğrenciler yola çıkmışlardı.
Bizde
Bizde
kahvaltımızı yaptık. Diğer yolcular bizden biraz şikayetci oldular. Biraz gürültü yapmışız. Uyuyamamışlar. Bizi şikayetin yanında ayrıca tebrikte ettiler güzel bir grup oluşturduğumuz için.
Bizim grup için iç dünyamızda yolculuğumuz dün akşam sona erdi. Bugünde fiili olarak sona erecek. Yemek ve yemekte olan konuşmalarımız bizi dün yolculuğun doruğuna ulaştırdı.
Herkes kendinden birşeyler bıraktı. Yolunu arayanlar bulduğunu düşünüyorlardı.
Fiili son kilometreleri yürümeye başladık.
Juan epey zorlukla yürüyor. Dün akşam yemek sırasında gelen Alman Anna Juan dan daha zor yürüyor. Her ikiside azimli Santiago ya ulaşmak için. Yolun ilk bölümü güzel. Ökaliptus ağaçlarının arasından geçiyor. 7 kilometre içecek bir yer arıyoruz. Kahve içecek bir yer bulamıyoruz. Ökaliptus ormanında Anna'yı kaybediyoruz.
5 Haziran 2007 Salı
5 Haziran 2007 Arzua - Arca do Pino
Son günler gelince herkes sevinecek zannediyordum. Bugün itibarıyla 750 km yol yaptık. Herkes hüzünlü yol bitti diye. Yol boyunca oluşan dostluklar çoğu insan için önemli. Bazıları için belkide hayatlarında edindikleri tek tük dostluklardan biri.
Bu sabah Arzua da epey geç uyandık. Herkes yavaştan alıyor. Kahvaltı yapmadık. Yolda yapacağız gibi bir hava var.
Gece sol ayağım epey ağrıdı. İyi uyuyamadım ama keyfim yerinde.
Juan da pek iyi uyuyamamış, benimle yürümek için epey bir ağrı çekiyor.
Sabah Monte do Gozo diye yola çıkıyoruz. Yol proğram dinlemiyor. Hava bugün epey sıcak ve herkesin biryerleri ağrıyor.
Dün olduğu gibi bugünde ağırlıklı ökaliptus ağaçları arasında yürüyoruz. Yolda İngiliz Claire rastlıyoruz. Dün başka bir misafirhanede kalmış pek güzel bir yermiş. Bizde hayıflanıyoruz neden orada kalmadık diye. Ribadiso de Baixo da kalmışlar. Nehrin kenarındaki misafirhanede. Biz şehrin göbeğinde trafikte kaldık.
Gece horlayanlar yine ağırlıktaydı. Gerçi beni bu yolun en kral horlayanı seçecekler zannedersem. Bugün yine erken uyku tutmadı.
saat 1 gibi adamlardan biri yataktan düştü. Yerde bir müddet uyumaya devam etti.
Yolda 10 km kahvaltı yapacak veya kahve içecek bir yer yok.
Saat 10,30 gibi Salceda köyüne geliyoruz. Yolda köylü bir adam ikinci kahvede kahvenizi için diyor. Birinci kahvenin kahvesi kötüymüş. Birinci kahve kapalı olduğundan mecburen ikincide kahve içiyoruz.
Köy kahvesinin bahçesi ağzına kadar dolu. Sütlü kahvemizi alıyoruz. Ekmekler ve peynir yanımızda var. Sandöviçler hazırlanıyor.
Hem sevinçli hem yarı hüzünlü bir havada herkes email adresleri ve adresleri alıp veriyor. Teskere havası var.
Daha 30 km yolumuz var ve çoğumuz için burada yol bitecek.
Ben Brezilyali Giovanni ile yanlız yürüyorum. Biraz konuşuyoruz. Gelecek beklentileri üzerine. Çoğu Güney Amerikalı gibi oda burada kalmak istiyor. Buradan Londraya gidecek. Orada 3 ay İngilizce kursundan sonra çalışabilirse kalacakmış.
Yoksa Barselonaya gelip buralarda birşeyler yapmak istiyor.
Juan ve İspanyol Albert benimle birlikte gelecek yıl Arjantin Şili arasında 1000 km yol yürümek istiyorlar. Atlantik okyanusundan Pasifik okyanusuna.
Çok güzel bir yolculukmuş. Giovannide katılmak istiyor. Bakalım hele bir bunu bitirelimde sonra bakarız diyorum.
Rua da yeniden duruyoruz. Sütlü kahve hemen hazır geliyor. Buradaki yolcuların favori içeceği sütlü kahve.
Neşeli muhabbetlerimiz oluyor.
3 km sonra yolda bakıyoruz. Juan ve Albert yok. Nikaragualı Ever de Amerikalı kızın peşinde başka bir yola girmiş.
Arca do Pino çıkışında Giovanni ve ben bekliyoruz.
Barda can sıkıntısından kahve içiyoruz. Yanımızdaki kalan ekmekleri yiyoruz. Gelen giden yok. Yoldan geçenlere bizimkileri soruyoruz. Arca do Pino misafirhanesine girmişler. Bizde dönüyoruz. Son gece tanıdıklarla olmak istiyoruz. Misafirhane bahçesinde oturmuşlar bizi bekliyorlar. ne yapalım diye istişare ediyoruz. Juan pek iyi değil. Menisküsü epey kötü. Ever kızlarla kalmak için can atıyor. Kalalım diyoruz. Ever kızlar için değil ama mutfak için kalıyorum diyor. Akşam yemek yapacaklarmış.
Burasıda yola yakın bir yer. Gece yine trafik gürültüsü olur.
Burada tek bacaklı bir adam var. Protez bacakla yürüyor.
Giovanni yolda son günlerde denk geldiğimiz Brezilyalı Antonio nunda sol ayağında sorunu olduğunu ve birkaç yıl içinde yürüyemeyecek olduğundan şimdi yürüdüğünü söyledi. Adam şimdide zor yürüyor.
Bu yolda zorla yürüyen insanlara çok fazla denk geliyoruz. Takdir edilecek bir azimle yürüyorlar.
Bu sabah Arzua da epey geç uyandık. Herkes yavaştan alıyor. Kahvaltı yapmadık. Yolda yapacağız gibi bir hava var.
Gece sol ayağım epey ağrıdı. İyi uyuyamadım ama keyfim yerinde.
Juan da pek iyi uyuyamamış, benimle yürümek için epey bir ağrı çekiyor.
Sabah Monte do Gozo diye yola çıkıyoruz. Yol proğram dinlemiyor. Hava bugün epey sıcak ve herkesin biryerleri ağrıyor.
Dün olduğu gibi bugünde ağırlıklı ökaliptus ağaçları arasında yürüyoruz. Yolda İngiliz Claire rastlıyoruz. Dün başka bir misafirhanede kalmış pek güzel bir yermiş. Bizde hayıflanıyoruz neden orada kalmadık diye. Ribadiso de Baixo da kalmışlar. Nehrin kenarındaki misafirhanede. Biz şehrin göbeğinde trafikte kaldık.
Gece horlayanlar yine ağırlıktaydı. Gerçi beni bu yolun en kral horlayanı seçecekler zannedersem. Bugün yine erken uyku tutmadı.
saat 1 gibi adamlardan biri yataktan düştü. Yerde bir müddet uyumaya devam etti.
Yolda 10 km kahvaltı yapacak veya kahve içecek bir yer yok.
Saat 10,30 gibi Salceda köyüne geliyoruz. Yolda köylü bir adam ikinci kahvede kahvenizi için diyor. Birinci kahvenin kahvesi kötüymüş. Birinci kahve kapalı olduğundan mecburen ikincide kahve içiyoruz.
Köy kahvesinin bahçesi ağzına kadar dolu. Sütlü kahvemizi alıyoruz. Ekmekler ve peynir yanımızda var. Sandöviçler hazırlanıyor.
Hem sevinçli hem yarı hüzünlü bir havada herkes email adresleri ve adresleri alıp veriyor. Teskere havası var.
Daha 30 km yolumuz var ve çoğumuz için burada yol bitecek.
Ben Brezilyali Giovanni ile yanlız yürüyorum. Biraz konuşuyoruz. Gelecek beklentileri üzerine. Çoğu Güney Amerikalı gibi oda burada kalmak istiyor. Buradan Londraya gidecek. Orada 3 ay İngilizce kursundan sonra çalışabilirse kalacakmış.
Yoksa Barselonaya gelip buralarda birşeyler yapmak istiyor.
Juan ve İspanyol Albert benimle birlikte gelecek yıl Arjantin Şili arasında 1000 km yol yürümek istiyorlar. Atlantik okyanusundan Pasifik okyanusuna.
Çok güzel bir yolculukmuş. Giovannide katılmak istiyor. Bakalım hele bir bunu bitirelimde sonra bakarız diyorum.
Rua da yeniden duruyoruz. Sütlü kahve hemen hazır geliyor. Buradaki yolcuların favori içeceği sütlü kahve.
Neşeli muhabbetlerimiz oluyor.
3 km sonra yolda bakıyoruz. Juan ve Albert yok. Nikaragualı Ever de Amerikalı kızın peşinde başka bir yola girmiş.
Arca do Pino çıkışında Giovanni ve ben bekliyoruz.
Barda can sıkıntısından kahve içiyoruz. Yanımızdaki kalan ekmekleri yiyoruz. Gelen giden yok. Yoldan geçenlere bizimkileri soruyoruz. Arca do Pino misafirhanesine girmişler. Bizde dönüyoruz. Son gece tanıdıklarla olmak istiyoruz. Misafirhane bahçesinde oturmuşlar bizi bekliyorlar. ne yapalım diye istişare ediyoruz. Juan pek iyi değil. Menisküsü epey kötü. Ever kızlarla kalmak için can atıyor. Kalalım diyoruz. Ever kızlar için değil ama mutfak için kalıyorum diyor. Akşam yemek yapacaklarmış.
Burasıda yola yakın bir yer. Gece yine trafik gürültüsü olur.
Burada tek bacaklı bir adam var. Protez bacakla yürüyor.
Giovanni yolda son günlerde denk geldiğimiz Brezilyalı Antonio nunda sol ayağında sorunu olduğunu ve birkaç yıl içinde yürüyemeyecek olduğundan şimdi yürüdüğünü söyledi. Adam şimdide zor yürüyor.
Bu yolda zorla yürüyen insanlara çok fazla denk geliyoruz. Takdir edilecek bir azimle yürüyorlar.
4 Haziran 2007 Pazartesi
4 Haziran 2007 Melide - Arzua Eski dostlarla yeniden buluşma günü
Bugün az yürüyeceğiz. 12 km.
2 günlük yolu 3 güne böldük. Yolun keyfini çıkarıyoruz. Yol ökaliptus ağaçları arasında gidiyor.
Galiçya bölge hükümeti son 50 yılda köylülere yeni iş imkanları oluşturmak için ökaliptus ekenlere teşvik vermiş. Ökaliptus burada yerel doğal dokuya epey zarar verdiğinden sonradan vazgeçmişler ama bazı yerlerdede iş işten geçmiş. Doğal yapıya dokunmak herzaman karlı olmayabiliyor.
Felsefi konuşmalar arasında bakıyoruz çok güzel bir köydeyiz. Köylüler birşeyler söylüyorlar. Yanlış yola girmişiz. 1 saat yürümeden sonra yeniden aynı yoldan geriye dönüyoruz. Başka bir yol daha varmış ama biz kendi geldiğimiz yolu tercih ediyoruz.
Normal hayattada yanlışlarımız oluyor. Bizi bu yanlışımızda uyaranlar oluyor. Dinleyip dinlememek bize kalmış olan birşey. Uyraıdan sonra burada olduğu gibi seçenekler oluşuyor. Yanlış yolda devam edebilirsin. Yanlış yolda sonunda doğru yola çıkarabilir. Uzak bir ihtimal ama olasılıklar arasında.
Sunulan seçeneklerden birini seçebilirsin. Seçenekler seni doğru yola götürebilir. Geldiğin yoldan geriye dönebilirsin. Geldiğin yol uzun bir yolda olabilir. Bizde olduğu gibi.
Her yol yanlış olabilir. Her yolun doğru olabileceği gibi.
Ancak yolun sonunda doğru karar verip vermediğini görebilirsin.
Doğru kararda bile diğer seçeneklerin daha iyi olabileceğini düşünebilirsin.
Biz geri dönüş yolunda doğru karar vermiş insanların mutluluğu içinde yürüyoruz.
Brezilyalı Giovanni telefon ediyor. Arzua daymış. Biz yanlış yoldayken bizi geçmiş. Beklemesini söylüyoruz.
Yorgun olarak bir kahveye oturuyoruz. Dün gördüğümüz Hollandalı Yvonne geliyor.
Kahvelerimizi içmeden yolda Nikaragualı Ever i görüyoruz. Çocuk sevinçli. Yanında Amerikalı ve İngiliz 2 kız var. Onlarda sevinçli bizi buldukları için.
Kahveden sonra ökaliptus ağaçları arasında yolumuza devam ediyoruz.
Arzua girişinde Giovanni bizi bekliyor. Oda sevinçli kaybettiği akrabalarını bulmuş biri gibi bize sarılıyor.
Arzua misafirhanesinde yer var. Mutfak yok. Bağış üzerine çalışıyorlar.
Duş yapıyoruz. Elbiselerimizi toplu olarak çamaşır makinasında yıkıyoruz. Lüks bir gün çamaşır makinası var. Ayrıca kurutma makinasıda var.
Sonra köy meydanında oturup içkilerimizi yudumluyoruz.
Wonderfull Life. Hayat ne güzel.
Akşam yemeği güzel. Milanese dedikleri yemek şinitzelmiş.
Tatlı olarak dondurma var. Lüks bir gün vesselam.
2 günlük yolu 3 güne böldük. Yolun keyfini çıkarıyoruz. Yol ökaliptus ağaçları arasında gidiyor.
Galiçya bölge hükümeti son 50 yılda köylülere yeni iş imkanları oluşturmak için ökaliptus ekenlere teşvik vermiş. Ökaliptus burada yerel doğal dokuya epey zarar verdiğinden sonradan vazgeçmişler ama bazı yerlerdede iş işten geçmiş. Doğal yapıya dokunmak herzaman karlı olmayabiliyor.
Felsefi konuşmalar arasında bakıyoruz çok güzel bir köydeyiz. Köylüler birşeyler söylüyorlar. Yanlış yola girmişiz. 1 saat yürümeden sonra yeniden aynı yoldan geriye dönüyoruz. Başka bir yol daha varmış ama biz kendi geldiğimiz yolu tercih ediyoruz.
Normal hayattada yanlışlarımız oluyor. Bizi bu yanlışımızda uyaranlar oluyor. Dinleyip dinlememek bize kalmış olan birşey. Uyraıdan sonra burada olduğu gibi seçenekler oluşuyor. Yanlış yolda devam edebilirsin. Yanlış yolda sonunda doğru yola çıkarabilir. Uzak bir ihtimal ama olasılıklar arasında.
Sunulan seçeneklerden birini seçebilirsin. Seçenekler seni doğru yola götürebilir. Geldiğin yoldan geriye dönebilirsin. Geldiğin yol uzun bir yolda olabilir. Bizde olduğu gibi.
Her yol yanlış olabilir. Her yolun doğru olabileceği gibi.
Ancak yolun sonunda doğru karar verip vermediğini görebilirsin.
Doğru kararda bile diğer seçeneklerin daha iyi olabileceğini düşünebilirsin.
Biz geri dönüş yolunda doğru karar vermiş insanların mutluluğu içinde yürüyoruz.
Brezilyalı Giovanni telefon ediyor. Arzua daymış. Biz yanlış yoldayken bizi geçmiş. Beklemesini söylüyoruz.
Yorgun olarak bir kahveye oturuyoruz. Dün gördüğümüz Hollandalı Yvonne geliyor.
Kahvelerimizi içmeden yolda Nikaragualı Ever i görüyoruz. Çocuk sevinçli. Yanında Amerikalı ve İngiliz 2 kız var. Onlarda sevinçli bizi buldukları için.
Kahveden sonra ökaliptus ağaçları arasında yolumuza devam ediyoruz.
Arzua girişinde Giovanni bizi bekliyor. Oda sevinçli kaybettiği akrabalarını bulmuş biri gibi bize sarılıyor.
Arzua misafirhanesinde yer var. Mutfak yok. Bağış üzerine çalışıyorlar.
Duş yapıyoruz. Elbiselerimizi toplu olarak çamaşır makinasında yıkıyoruz. Lüks bir gün çamaşır makinası var. Ayrıca kurutma makinasıda var.
Sonra köy meydanında oturup içkilerimizi yudumluyoruz.
Wonderfull Life. Hayat ne güzel.
Akşam yemeği güzel. Milanese dedikleri yemek şinitzelmiş.
Tatlı olarak dondurma var. Lüks bir gün vesselam.
3 Haziran 2007 Hospital de Crux - Melide Ahtapot gunu
Bu sabah çok erken yola çıkmıyoruz.
Melide ahtapot yemeği ile ünlü bir yer. Tüm Galiçyada ahtapot ünlü ama burası en iyi yermiş. Melide ye yola erken çıkıyoruz. 28 km yolumuz var.
1 Haziran 2007 Cuma
31 Mayis 2007 Trabadello - Triacastela 41 km
Gece Avusturyalı Gerda habire tuvalete gitti. Dün oda dağ yolundan geldiğinden zorlu yolda dizleri ve ayakları ağrımış. Bütün gece kadın öfledi pufladı inledi durdu. İyi uyumuşum ama bunlara rağmen.
Trabadello misafirhanesi temiz ve bakımlı. Odalar dörder kişilik. Banyolar ve tuvaletler ortak kullanımda.
Giyinip aşağıya indiğimde taksi ile dağa çıkacak olan Hollandalı bayan dışında misafirhanede kimse kalmamıştı. Herkes kendini yollara vermiş. Bende yola çıkıyorum. Yağmur var. Hemde çok. Bugün yine yanlızım galiba.
Otoyolun kenarında yolculuk başlıyor. Cennet bir vadi paralı otoyol tarafından bölündüğünden cehennem gibi olmuş. Vadinin iki tarafından otoyol geçiyor. Üstte viadükler var.
Karşıdan gelen yaşlı kadın dikkatimi çekiyor. Konuşuyoruz. O ters istikamete yürüyor.
Fransızmış. Portekiz Fatima dan Fransadaki Lourdes kentine yürüyor. Santiago üzerinden yürümüş. Rahat bir 1100 km yürüyüş. maşallah kadına. Bu yolu yürüyen çok sayıda insan var. Buradanda yola devam ederek Roma'ya ve oradanda Türkiye üzerinden Kudüs'e kadar yürüyen çok sayıda insan var.
Bugün zorlu tırmanışlardan birini daha yapacağız. 1370 metreye tırmanış var. Hava yağmurlu ve dahada yağmur artarak devam edecek gibi. Hadi hayırlısı.
Portela köyünde kahve içiyorum. Bardaki kadınla zor konuşuyorum. İspanyolca dışında başka bir lisan konuşmuyor. Benimde İspanyolca kahve ısmarlama dışında işe yaramıyor. Yolda Anna'ya denk gelirim diye düşünüyorum. Portela çıkışında Antonio'ya denk geliyorum. Brezilyalı müthiş bir azimle koltuk değnekleri ile yürüyor. Brezilyalıların azmi diğer milletlerden daha fazla. Hem dini duyguları diğer katoliklere göre daha kuvvetli gibi geldi. Her ne kadar Brezilya'dada Katoliklik gerilesede kalıntıları bile batı Avrupalı dini bütün katoliklerden güçlü.
Katolik dini 3 büyük kalesini kaybederse zannedersem yok olur gibi. Brezilya başta olmak üzere Güney Amerika katolikliğin birinci kalesi.
Polonya başta olmak üzere Doğu Avrupa ikinci kale. Son kalede Filipinler başta olmak üzere Güneydoğu Asya. Antonio'ya başarılar dileyerek yola devam ediyorum. Yağmur feci bir şekilde yağmaya devam ediyor.
Yemyeşil vadide yol kıvrılarak yükseliyor. Bugünün en yüksek noktası O'Cebreiro. Ama daha yolumuz uzun ve zor. Dünden daha zor geliyor bana. Sağnak yağan yağmur yürüyüşü zor hale getiriyor. Ambasmestas'ta durmadan geçiyorum. Yolda film çeken Brazilyalılar var. Vega de Valcarce köyüne geldiğimde rakım 630 oldu. Sabah 575 metrede başlamıştım. Burada sert bir turmanışla 1 kilometre sonra Ruitelan denilen köyde 915 metreye çıkıyorum. Yağmur aralıksız devam ediyor.
Burada seçim yapmak durmundayım. Ya asfalt yoldan gideceğim ve arabalarla uğraşacağım yada orman içinden giden yoldan gidip zorlukları göğüslemem gerekecek. Orman içinden giden yolda yolun yağmurdan dolayı tıkanması söz konusu.
29 Mayis 2007 Manjarin - Cacabellos * Kirazların mucize günü
Gece epey soğuktu. Dağevinde sıcaklık 0 derece santigrad civarındaydı zannedersem. Bugün uyku tulumu ve ekstra 2 battaniye ile yattım ve ona rağmen üşüdüm gibi.
Gece ben iyi bir horlayıcı olmama rağmen bizim deli benden ve herkesden daha fazla horladı.
Bir insan nasıl böyle horlayabilir hayret.
Sabah erken uyandık. Su olmadığından elimizdeki şise suyu ile yüzümüzü yıkar gibi yaptık.
Tomas sabah çamaşır makinasından bozma sobada odunları yakmış.
Çaylar hazır. Bisküvide var. Sabah sisli. Çiçeklere ve ağaçlara kırağı çalmış.
Sisten dolayı gelen yolcuların üstü yaş.
Gelenler hem damga alıyor hemde çay içiyorlar ısınmak için.
Birde tabiiki bizleri izliyorlar burada bu izbe yerde nasıl uyuduk diye.
Biz hayatımızdan memnunuz. Yolculuğun en güzel gecelerinden biriydi. Otantik bir hacı ağırlama misafirhanesi. Tomas ta eski zaman hancıları gibi hizmetkar ve alçakgönüllü.
Evini ve hayatını Allah rızası için gönüllü olarak insanlara adamış olan insanların rahatlığı var. Allah rızası dışında bir karıda yok. Parasal bir beklentisi yok ve ayrıca başka bir düşünceside yok. Bizdede Tomas gibi insanların çoğalması yaşam kalitemizide yükseltecektir.
Evini ve hayatını Allah rızası için gönüllü olarak insanlara adamış olan insanların rahatlığı var. Allah rızası dışında bir karıda yok. Parasal bir beklentisi yok ve ayrıca başka bir düşünceside yok. Bizdede Tomas gibi insanların çoğalması yaşam kalitemizide yükseltecektir.
Kahvaltı sonrası yavaş yavaş herkes yola çıkıyor. Anna ilk önce yola çıkıyor sonra ben çıkıyorum. Diğerleri benden sonra çıkacaklar ama benden hızlı yürüdüklerinden nasıl olsa bana yolda yetişirler ve hatta geçerlerde.
Sisden dolayı burnunun ucunu zor görüyorsun. Dağa yükselen bir yürüyüş var. Parkur inişli ve çıkışlı gittiğinden olduğundanda daha zor geliyor. Sanki çıkışlar hiç bitmeyecekmiş gibi.
Dağ çiçekleri, dikenli otlar ve bitkiler sis tabakasının içinde daha gizemli ve güzel gözüküyor.
Yarım saat kadar sis içinde yanlız yürüyorum. Garip bir duygu siste yanlız olmak, normal yanlızlıktan daha yanlızmışsın gibi geliyor. Şehir insanı bu duygulara uzak yaşıyor.
Birden arkamdan gelen sesle irkiliyorum. Düşüncelere dalınca her ses seni ürkütüyor. Brezilyalı Giovanni geliyor.
Fotoğrafcımda yanımda. Sisler içinde fotoğraflarımızı çekiyoruz. O yeniden daha hızlı yola devam ediyor. Yokuş aşağı epey hızlı gidiyor. Ben yine daha yavaş gidiyorum.
Fotoğrafcımda yanımda. Sisler içinde fotoğraflarımızı çekiyoruz. O yeniden daha hızlı yola devam ediyor. Yokuş aşağı epey hızlı gidiyor. Ben yine daha yavaş gidiyorum.
Uzaktan Ponferrada görünüyor. Burada önüme çıkan köyler çok bakımlı, arkada bıraktığımız bölgeye hiç benzemiyor.
Daha refah düzeyi yüksek bir bölgeye geldiğimiz hemen belli oluyor. İlk köyde hemen bir cafe ye giriyorum. Canım kahve istedi ve üşüdüm aynı zamanda karnımda acıktı. Dağ havası insanın iştahını artırıyor.
İçerde Fransadan gelen Hollandalı bayan var ve sabah bizden önce yola çıkan Anna aus Bonn. Bonn şehrinden gelen Anna. Bir kahve ısmarlıyorum yanınada omletli sandöviç. Anna da aynısından istiyor.
29 Mayıs 2007 Salı
28 Mayis 2007 Astorga - Manrajin Eksentrik adam Tomas ın günü
Gece epey kötü uyudum. Yaşlı Alman kadınlar ve yaşlı DAnimarkalılar tüm gece boyu horladılar. Bende horladığım için sorun yok. Ödeştik gibi. Ama Danimarkalılar gece boyu osurdular. Hemde çok sesli. Sabah erken uyanınca bunlar bende mecburen erken kalktım. Duşa girdim. Sıra yok burada. Sabah duşa girenler pek olmuyor.
Giovanni ve Ever henüz hazır değiller. Ben yola çıkıyorum. Yol bugün uzun. Dün biraz tembellik yaptım. Biraz zaman kazanmam gerek.
Bugün bütün gün tırmanacağız.
Astorga çıkışında bir sütlü kahve içiyorum. Yanına 2 küçük pasta ve bizim simite benzeyen ama tadı daha değişik olan birşeyler yiyorum. Sonra yol başlıyor.
Yolda epey bir yürüyen var. Kalabalığı sevenler için iyi. Otoyolda trafik sıkışıklığı gibi bir şey oluyor. Arabalar yerine insanlar dar patikalarda sıkışıyor.
Sabah buz gibi rüzgar var. Üstüme montumuda giyiyorum. Hava atmanın yeri değil akıllı ol Sedat diyorum.
Kendimide dinliyorum.
Yol çok güzel. Lavantalar var. Sarı çiçekler ve her yer bahar çiçekleri dolu.
Tanıdık Almanlara denk geliyorum. Sabah benden önce yola çıkan yaşlı Alman kadınları görüyorum.
Zevkli bir şekilde konuşa konuşa yürüyorlar.
Bende kendime düşünmek için zaman ayırıyorum. Rabanal del Camino ya kadar durmak istemiyorum. 19 Km.
4 saatlik bir yürüyüş. Yaparım. Yaparım tabiiki.
Sonra yürüyüşe devam. Giovanni ve Ever henüz ortalıkta yoklar.
Yorulmayada başlıyorum. Allahtan Rabanal del Camino gözüktü.
Bakkaldan ekmek, ton balığı, domates, soğan ve içecek alıyorum.
Kilisenin bahçesinde oturup yayılıyorum.
Kilisenin duvarına yaslanmış yaşlı Hollandalı Hans uyuyor. Adam 81 günden beri yolda. Hollandadan yürüyerek Santiago ya gidiyor. Dün Astargoda baika bir Hollandalıya denk geldim oda 78 günden beri Hollandadan yolda. O Hans dan biraz daha genç olduğu için hızlı gidiyor.
Yemek yerken bisikletli Alman bir aile geliyor. Anne Baba tandem bisiklette. Arka arkaya oturuyorlar. Çocuklar 14 ve 16 yaşında kendi bisikletleri ile yoldalar. Kavga ediyorlar.
Çocuklar hemen yemek istiyorlar. Annede istiyor ama Baba daha sonra yemek istiyor.
Onlar kavga ederken bende ekmeğimi yiyorum. Bu arada bizimkiler geliyor.
Onlarda ekmek almışlar. Onlar yemek yerken Alman aile ile biraz konuşuyoruz.
Aile her yıl bu tip yolculuk yapıyormuş. Baba yolda çektiği fotoğrafları daha sonra satıyormuş.
Ayrıca çeşitli şekilde kullanarak ailenin geçimini sağlıyormuş. Hemde 15 yıldan beri.
Giovannı ve Ever de benimle yola devam etmek istiyorlar. Normalde burası mola yerlerinden biri. 5 km sonra bir misafirhane var ve daha sonra bir 5 km sonra.
Bundan sonrası birazda zorlu. 1570 metreye tırmanmamız gerekecek.
Havada soğuk. Yağmur yok gibi ama burada belli olmuyor. Biranda hava değişebiliyor.
Bunu göze alıp yola çıkıyoruz. Zar zor ilk misafirhaneye geliyoruz. Terk edilmiş bir köy. 2 Misafirhane var bir özel diğeri Alman hıristiyanların. İkiside hoşumuza gitmiyor. Giovanni ve Ever biraz köpeklerle oynuyorlar. Fotoğraf çekiyoruz.
Sonra yola devam ediyoruz. Ünlü demir Haç tepesine doğru gidiyoruz.
Buranın en yüksek noktası burası. Tüm yolunda en yüksek noktası burası.
Bundan sonra Manrajin köyü var.
Köy demeye bin şahit ister. her yer harabe. Bir tek Tomas ın yeri var. Tomas ın dağ evi.
Tomas profesyonel hacı gibi bir şey. Eksentrik yaşlı biri. Burasını kimseden para istemeden işletiyor.
Elektrik, su, tuvalet, internet yok. Akşam yemeği var. Kahvaltı var.
27 Mayıs 2007 Pazar
27 Mayıs 2007 Hospital de Orbigo - Astorga 16 km.
Bu sabah kahvaltı şirketten. Kilise yumurta bile hazırlamış. Kahvaltı güzel. Oda biraz soğuk. Yağmurda yağdı yağacak.
Yola çıkıyoruz. Venezüellalı Miguel i görüyoruz. Oda bugün bizimle yürüyor. Yolda nerede duralım diye düşünüyoruz. Mola yerlerine bakıyoruz.
Bugün artık düz ve can sıkıcı yolları arkada bırakıyoruz. Yol yeniden yükselmeye başlıyor, yarın yeniden dağa çıkacağız.
Güzel bahçeli evleri olan köylerden geçiyoruz. Hava açıyor gibi. İlk köyden sonra İrlandalı biri ile bir müddet yürüyorum. İkinci defa yürüyormuş. 2 yıl önce Astargo dan Santiago ya yürümüş bu yıl benim yürüdüğüm yerden başlayarak yürüyor.
Katolik değilmiş. Yürüyüş esnasında yeteri kadar dini veya inanç üzerine bilgi verilmediğinden şikayetci. Kiliselerde hep kapalı diye şikayet ediyor. Haklıda.
Hacı adayları hacılıktan bihaber habire yürüyorlar.
Yol bugün güzel. Gelincikler, papatyalar ve diğer kır çiçekleri ile süslü tepeler var. Baharda yürümek iyi oluyor. Buralarda biraz sulu tarım var birazda ekin tarlası. Geçtiğimiz ova gibi tümüyle ekin tarlası değil.
Uzakta Astargo gözüküyor. Farkına varmadan ve mola vermeden 16 km yürümüşüz. Sola ayağımın altı ağrıyor. Topukta zaten su topladı. Havada yağmurlu olacak gibi.
Şehir girişinde Brezilyalıların işlettiği misafirhanenin önünde bizimkiler bekliyor.
Sırt çantasını buraya bırakıyorum. Onlar kalacaklar. Yemeğe çıkıyoruz. Pizza berbat. Tavuk iyi değil. Kahvede içmiyoruz.
Meydanda kahve içiyoruz. İyi.
Dondurmacıdan dondurma alıyorum. Yeniden yola çıkmaya karar veriyorum ama yağmur başlıyor. Vazgeçiyorum. Bugün burada kalacağım. Katedralin fotoğraflarını çekeyim.
Astorga Romalılar tarafından kurulmuş bir şehir. Romalıları batıyı fethetmesinde ve fetih sonrası kalmalarında önemli rol oynamış şehirlerden biri.
Misafirhane 4 Euro. Internet bedava.
Yola çıkıyoruz. Venezüellalı Miguel i görüyoruz. Oda bugün bizimle yürüyor. Yolda nerede duralım diye düşünüyoruz. Mola yerlerine bakıyoruz.
Bugün artık düz ve can sıkıcı yolları arkada bırakıyoruz. Yol yeniden yükselmeye başlıyor, yarın yeniden dağa çıkacağız.
Güzel bahçeli evleri olan köylerden geçiyoruz. Hava açıyor gibi. İlk köyden sonra İrlandalı biri ile bir müddet yürüyorum. İkinci defa yürüyormuş. 2 yıl önce Astargo dan Santiago ya yürümüş bu yıl benim yürüdüğüm yerden başlayarak yürüyor.
Katolik değilmiş. Yürüyüş esnasında yeteri kadar dini veya inanç üzerine bilgi verilmediğinden şikayetci. Kiliselerde hep kapalı diye şikayet ediyor. Haklıda.
Hacı adayları hacılıktan bihaber habire yürüyorlar.
Yol bugün güzel. Gelincikler, papatyalar ve diğer kır çiçekleri ile süslü tepeler var. Baharda yürümek iyi oluyor. Buralarda biraz sulu tarım var birazda ekin tarlası. Geçtiğimiz ova gibi tümüyle ekin tarlası değil.
Uzakta Astargo gözüküyor. Farkına varmadan ve mola vermeden 16 km yürümüşüz. Sola ayağımın altı ağrıyor. Topukta zaten su topladı. Havada yağmurlu olacak gibi.
Şehir girişinde Brezilyalıların işlettiği misafirhanenin önünde bizimkiler bekliyor.
Sırt çantasını buraya bırakıyorum. Onlar kalacaklar. Yemeğe çıkıyoruz. Pizza berbat. Tavuk iyi değil. Kahvede içmiyoruz.
Meydanda kahve içiyoruz. İyi.
Dondurmacıdan dondurma alıyorum. Yeniden yola çıkmaya karar veriyorum ama yağmur başlıyor. Vazgeçiyorum. Bugün burada kalacağım. Katedralin fotoğraflarını çekeyim.
Astorga Romalılar tarafından kurulmuş bir şehir. Romalıları batıyı fethetmesinde ve fetih sonrası kalmalarında önemli rol oynamış şehirlerden biri.
Misafirhane 4 Euro. Internet bedava.
Gaudinin sarayı mükemmel. Katedral kapalı. Dışıda tamiratta. Sırf Gaudi nin sarayı için gelinebilir bir yer.
26 Mayıs 2007 Cumartesi
27 Mayıs 2007 La Virgen del Camino - Hospital del Orbigo
Bugün yine en son biz çıkıyoruz. Dükkanı kapatma işi bize kalıyor. Sabah Hollandalılar epey gürültü yaptılar.
Kahvaltı epey zengindi. Bir tek kuşsütü eksik. Kahvaltı sonrası yürümeye başlıyoruz. Şehirden kurtulmaya çalışıyoruz. 30 km yürüyeceğiz bugün.
Santiago yolu ana yola paralel gidiyor. 3 km sonra yol ikiye ayrılıyor. Giovanni ve ben alternatif yola giriyoruz. Nikaragualı Ever anayola paralel giden yoldan gidiyor. Bizim yolun daha güzel olması gerek 3,5 km de fazladan yürüyeceğiz.
Yol feci cabasıda fazladan yürüme. Asfalt üzerinden gidiyoruz. Asfaltta yürümek insanı çok yoruyor.
Yolda tarlalarda var. Sulu tarım yapılıyor. 3 defa sütlü kahve içtikten sonra Hospital del Orbigo ya geliyoruz.
Sol ayağımın ağrısı devam ediyor. Sol topuğumdada yara oluşmaya başladı.
Yolun en güzel yanı yolun sonu. Muhteşem bir Romalılardan kalan köprü var. Nehir hızlı akıyor. Köprü altında balık avlayanlar var.
Köprünün hakiki olmuş hikayesi var.
Orta çağlarda şövalyenin bir bir asil kadına her perşembe boynuna kalın bir zincir takıp dolaşacağına söz veriyor. Bir dönem sonra bu tabiiki zor geliyor. Bundan kurtulmak için köprü başında turnuva düzenliyor. Temmuz ayı boyu süren turnuva sonunda gelen diğer şövalyeleride yenerek bu vermiş olduğu sözden kurtuluyor.
Bunun şerefine her yıl Temmuz ayında bu turnuva temsili olarak tekrarlanıyor.
Kaldığımız yer kilisenin misafirhanesi. Çok şirin bir yer. Bahçede beni arayan bir İspanyolla konuşuyorum. Burgos kentinden beri beni arıyormuş. Sarılıyor. Adı Juan mış. 5 yıl Ankarada kalmış. Hayatımın en güzel 5 yılıydı diyor. Tüm İspanyol arkadaşlarına Türkiyeyi tavsiye ediyormuş. Bizimde Ankarada olduğumuz dönemlerde orada bulunmuş. Çocuklarıda benim çocuklarım ile aynı okulda okumuşlar. Ayşe Abla kolejinde okumuşlar. Mutlaka birbirlerini tanıyorlardır diye adres alışverişi yapıyoruz. Adam ne kadar mutlu anlatamam.
Akşam yemeğini sade yiyoruz bugün. Ekmek, ton balığı, peynir ve bizimkiler için sosis. Yanında gazoz.
Yemek sonrası biraz futbol izliyoruz. Ben ve Giovanni köprünün fotoğrafını çekmek üzere gidiyoruz. Mayorkalı ve Nikaragualı futbol izliyorlar.
Güneşin köprü üzerinde batışı muhteşem. Bugünün en güzel anı.
Misafirhane kahvaltı dahil 6 Euro
Kahvaltı epey zengindi. Bir tek kuşsütü eksik. Kahvaltı sonrası yürümeye başlıyoruz. Şehirden kurtulmaya çalışıyoruz. 30 km yürüyeceğiz bugün.
Santiago yolu ana yola paralel gidiyor. 3 km sonra yol ikiye ayrılıyor. Giovanni ve ben alternatif yola giriyoruz. Nikaragualı Ever anayola paralel giden yoldan gidiyor. Bizim yolun daha güzel olması gerek 3,5 km de fazladan yürüyeceğiz.
Yol feci cabasıda fazladan yürüme. Asfalt üzerinden gidiyoruz. Asfaltta yürümek insanı çok yoruyor.
Yolda tarlalarda var. Sulu tarım yapılıyor. 3 defa sütlü kahve içtikten sonra Hospital del Orbigo ya geliyoruz.
Sol ayağımın ağrısı devam ediyor. Sol topuğumdada yara oluşmaya başladı.
Yolun en güzel yanı yolun sonu. Muhteşem bir Romalılardan kalan köprü var. Nehir hızlı akıyor. Köprü altında balık avlayanlar var.
Köprünün hakiki olmuş hikayesi var.
Orta çağlarda şövalyenin bir bir asil kadına her perşembe boynuna kalın bir zincir takıp dolaşacağına söz veriyor. Bir dönem sonra bu tabiiki zor geliyor. Bundan kurtulmak için köprü başında turnuva düzenliyor. Temmuz ayı boyu süren turnuva sonunda gelen diğer şövalyeleride yenerek bu vermiş olduğu sözden kurtuluyor.
Bunun şerefine her yıl Temmuz ayında bu turnuva temsili olarak tekrarlanıyor.
Kaldığımız yer kilisenin misafirhanesi. Çok şirin bir yer. Bahçede beni arayan bir İspanyolla konuşuyorum. Burgos kentinden beri beni arıyormuş. Sarılıyor. Adı Juan mış. 5 yıl Ankarada kalmış. Hayatımın en güzel 5 yılıydı diyor. Tüm İspanyol arkadaşlarına Türkiyeyi tavsiye ediyormuş. Bizimde Ankarada olduğumuz dönemlerde orada bulunmuş. Çocuklarıda benim çocuklarım ile aynı okulda okumuşlar. Ayşe Abla kolejinde okumuşlar. Mutlaka birbirlerini tanıyorlardır diye adres alışverişi yapıyoruz. Adam ne kadar mutlu anlatamam.
Akşam yemeğini sade yiyoruz bugün. Ekmek, ton balığı, peynir ve bizimkiler için sosis. Yanında gazoz.
Yemek sonrası biraz futbol izliyoruz. Ben ve Giovanni köprünün fotoğrafını çekmek üzere gidiyoruz. Mayorkalı ve Nikaragualı futbol izliyorlar.
Güneşin köprü üzerinde batışı muhteşem. Bugünün en güzel anı.
Misafirhane kahvaltı dahil 6 Euro
25 Mayis 2007 Leon - la Virgen de la Camino
Bu sabah tembel tembel kalktık. Epey horlamışım yine. 7.30 da uyandık. Bisikletli Almanlar yola çıkmışlar. Gece koridorlarda çocuklar koşuşturuyordu. Okul gezisi var zannedersem. Okul çocuklarıda burada kalıyorlar.
Saat 9 a kadar kahvaltı yapıyoruz. Sıcak kahve, dünden kalan ekmek, peynir, at salamı ve domuz salamı Brezilyalı ve İspanyol Miguel için.
Sonra biraz internette oyalanıyoruz.
Cristina ve 2 Alman Tim ve Nicole Leon da bir gün daha kalacaklarmış. Biz kararsısız ne yapacağımız konusunda.Yolda kalalımmı diye konuşuyoruz. Diğer misafirhanede yol üzerinde. Hacı adayı olarak misafirhanede bir gün kalma hakkın var. Hasta olursan bir gün ekstra daha kalma hakkın oluyor.
Saat 10.30 da diğer misafirhanenin önü dolu. Beklerken yaşlı Macar kadın Gyorgina yı görüyorum. Seke seke geliyor. Sakat ayakla nasıl geldi hayret ediyorum. kadın katolik bile değil.
Bize yeni açılan bir misafirhaneye gideceğini söylüyor. Şehrin 8 km dışında. Bizde oraya gitme kararı alıyoruz.
Miguel ayakkabıları vurduğu için yenisini alacakmış.
Bize sonra katılacağını söylüyor. Giovanni ve ben Katedrale doğru yürüyoruz.
Katedral epey görkemli ama Burgos katedrali gibi altın dolu değil. Girişte ücretsiz.
Burası daha dini bir havaya sahip, diğer katedraller gibi teatral bir hava yok.
Katedralde Nikaragualı Ever arıyor. Bizi özlemiş. 30 km yürümüş ama bizimle 8 km daha yürüyecek. Katedralin önünde kahve molası veriyoruz. Pasta alıyoruz ve bizim bohca böreğine benzeyen börekten yiyoruz.
Kahve sonrası dondurma alıyorum. 3 top olmuyormuş yanlız 2 top dondurma veriyorlar. Neden? Neden yok. Öyle işte. İşine gelirse.
Kahve sonrası şehir içi yorucu yürüyüş başlıyor. Leon küçük bir Ankara gibi. Bölgesel başkent. Memur çok. Ağrıbaşlı bir hava var. Ankara gibi sevimli bir yer. Şehir çıkışında bir alışveriş merkezinden harddisk alıyorum fotoğraflar için. Kaybolur diye korkuyorum. Yenimahalle gibi. Burasıda yeni bir semt. Sonra kayboluyoruz. 2 saat yol arıyoruz. Yolumuz bulduktan sonra ilk durak Trabajo del Camino. Burası eski bir köy ama şehre yapışmış. Ankaranın Karakursunlar köyü gibi. şehrin içinde tipik köy ve köylüler.
Küçük bir sanayi bölgesinden ve benzin istasyonundan geçerek La Virgen del Camino ya geliyoruz. Leon havaalanı ve askeri havaalanı burada.
Askeri helikopterler uçuyor.
Misafirhane Domingo tarikatının yeri. Çok yeni ve temiz. Yataklar tertemiz. İlk defa çok temiz bir misafirhanede kalıyoruz.
Her yer pırıl pırıl. Yönetici şaşırıyor Türk olduğumu söyleyince. Türkler kara olur diyor.
Biraz aksi gibi geldi. Neyse yatakhaneye gidiyoruz. Burası 4 Euro.
Duşlar sıcak.
Yeniden giyindikten sonra alışverişe çıkıyoruz. Burası lüks elbiseler makinada yıkanıyor ve kurutuluyor. 2 Euroya.
Birlikte Tavuk, Pilav ve patates püresi yiyoruz. Giovanni bugün yine aşcımız. Everde mısırlı salata yapıyor. Yanınada gazoz var.
Macar kadında yemek yapmış karnımız aç. Onun yemeğinide yiyoruz.
Yemekte Mayorkalı ile konuşuyorum. Karısından ayrılmış. İşini bırakmış kendine bir yol bulmaya çalışıyor. Bu yoldaki ve buralardaki çoğu insan gibi. Herkes yolda kendine birşeyler bulmaya çalışıyor. Hacılar için gelenekler olmadığı için ve kiliselerdede bunlara yol gösterecek kimseler yok. Kilise para peşinde. Herkes yavaş yavaş umudunuda kaybediyor.
Akşam yine yağmur yağıyor. Biz bugün yağmur görmedik.
Yemek sonrası yatarken misafirhane yöneticisi bana sarılıyor ve Selamün Aleyküm diyor. Bende Aleyküm Selam diyorum ve yatmaya gidiyorum. Şaşırdım ama. Gece Hollandalı 7 kişilik bir grup geliyor. Bunlar herzaman olduğu gibi gürültülü.
Saat 9 a kadar kahvaltı yapıyoruz. Sıcak kahve, dünden kalan ekmek, peynir, at salamı ve domuz salamı Brezilyalı ve İspanyol Miguel için.
Sonra biraz internette oyalanıyoruz.
Cristina ve 2 Alman Tim ve Nicole Leon da bir gün daha kalacaklarmış. Biz kararsısız ne yapacağımız konusunda.Yolda kalalımmı diye konuşuyoruz. Diğer misafirhanede yol üzerinde. Hacı adayı olarak misafirhanede bir gün kalma hakkın var. Hasta olursan bir gün ekstra daha kalma hakkın oluyor.
Saat 10.30 da diğer misafirhanenin önü dolu. Beklerken yaşlı Macar kadın Gyorgina yı görüyorum. Seke seke geliyor. Sakat ayakla nasıl geldi hayret ediyorum. kadın katolik bile değil.
Bize yeni açılan bir misafirhaneye gideceğini söylüyor. Şehrin 8 km dışında. Bizde oraya gitme kararı alıyoruz.
Miguel ayakkabıları vurduğu için yenisini alacakmış.
Bize sonra katılacağını söylüyor. Giovanni ve ben Katedrale doğru yürüyoruz.
Katedral epey görkemli ama Burgos katedrali gibi altın dolu değil. Girişte ücretsiz.
Burası daha dini bir havaya sahip, diğer katedraller gibi teatral bir hava yok.
Katedralde Nikaragualı Ever arıyor. Bizi özlemiş. 30 km yürümüş ama bizimle 8 km daha yürüyecek. Katedralin önünde kahve molası veriyoruz. Pasta alıyoruz ve bizim bohca böreğine benzeyen börekten yiyoruz.
Kahve sonrası dondurma alıyorum. 3 top olmuyormuş yanlız 2 top dondurma veriyorlar. Neden? Neden yok. Öyle işte. İşine gelirse.
Kahve sonrası şehir içi yorucu yürüyüş başlıyor. Leon küçük bir Ankara gibi. Bölgesel başkent. Memur çok. Ağrıbaşlı bir hava var. Ankara gibi sevimli bir yer. Şehir çıkışında bir alışveriş merkezinden harddisk alıyorum fotoğraflar için. Kaybolur diye korkuyorum. Yenimahalle gibi. Burasıda yeni bir semt. Sonra kayboluyoruz. 2 saat yol arıyoruz. Yolumuz bulduktan sonra ilk durak Trabajo del Camino. Burası eski bir köy ama şehre yapışmış. Ankaranın Karakursunlar köyü gibi. şehrin içinde tipik köy ve köylüler.
Küçük bir sanayi bölgesinden ve benzin istasyonundan geçerek La Virgen del Camino ya geliyoruz. Leon havaalanı ve askeri havaalanı burada.
Askeri helikopterler uçuyor.
Misafirhane Domingo tarikatının yeri. Çok yeni ve temiz. Yataklar tertemiz. İlk defa çok temiz bir misafirhanede kalıyoruz.
Her yer pırıl pırıl. Yönetici şaşırıyor Türk olduğumu söyleyince. Türkler kara olur diyor.
Biraz aksi gibi geldi. Neyse yatakhaneye gidiyoruz. Burası 4 Euro.
Duşlar sıcak.
Yeniden giyindikten sonra alışverişe çıkıyoruz. Burası lüks elbiseler makinada yıkanıyor ve kurutuluyor. 2 Euroya.
Birlikte Tavuk, Pilav ve patates püresi yiyoruz. Giovanni bugün yine aşcımız. Everde mısırlı salata yapıyor. Yanınada gazoz var.
Macar kadında yemek yapmış karnımız aç. Onun yemeğinide yiyoruz.
Yemekte Mayorkalı ile konuşuyorum. Karısından ayrılmış. İşini bırakmış kendine bir yol bulmaya çalışıyor. Bu yoldaki ve buralardaki çoğu insan gibi. Herkes yolda kendine birşeyler bulmaya çalışıyor. Hacılar için gelenekler olmadığı için ve kiliselerdede bunlara yol gösterecek kimseler yok. Kilise para peşinde. Herkes yavaş yavaş umudunuda kaybediyor.
Akşam yine yağmur yağıyor. Biz bugün yağmur görmedik.
Yemek sonrası yatarken misafirhane yöneticisi bana sarılıyor ve Selamün Aleyküm diyor. Bende Aleyküm Selam diyorum ve yatmaya gidiyorum. Şaşırdım ama. Gece Hollandalı 7 kişilik bir grup geliyor. Bunlar herzaman olduğu gibi gürültülü.
25 Mayıs 2007 Cuma
24 Mayis 2007 Nihayet Leon. 300 Km kaldi. + 100 Km
Bu sabah Reliegos kasabasından yola çıktık. 3 günden beri durmadan yağmur yağıyor, Bu sabah Allahtan yağmur yok. Misafirhaneden en son ben ve Brezilyalı Giovanni çıkıyoruz. Sabah birlikte güzel fotograflar çekiyoruz. Mansilla de las Mulas köyünde mola veriyoruz. Standart olmaya başlayan Cafe con Lecche (Sütlü kahve) içiyoruz. Kahvehanenin yanında olan kilise küçük ama şirin. Hemen heryerde olduğu gibi buradada leylekler var. Her yer leyleklerle dolu.
Cafe de Alman iki bayanla karşılaşıyoruz, diğer Almanlar gibi onlarda Almanların çokluğundan şikayetci.
Yol asfalt üzerinden devam ediyor. Son günlerin yağmurundan İspanyayı sel bastı. Patika yollar çamurlu. 1,5 saat ve 5,5 km sonra Villamoros da yeniden kahve molası veriyoruz. Burada başka bir alman Thomas ile muhabbet ediyoruz. Burada kahve ve barlarda tüm çöpler yerlere atılıyor. Sigara külleride neredeyse heryerde kültablası olmasına rağmen yerlerde. Çöplerin resmini çekiyoruz. Brezilyalı bizim orada böyle yapsalar adamı öldürürler diyor. Burada normal bizde ortama uyup çöpleri yere atıyoruz.
Puente de la Villarente köyünü durmadan geçiyoruz. Güzel fotoğraf çekilecek yerlerde duruyoruz. Giovanni profesyonel fotoğrafçı bende ondan feyizlenip iyi fotoğraflar çekmeye çalışıyorum.
Arcahueja kasabası girişinde İspanyol Miguel e denk geliyoruz. Ayaklarını yalak içine uzatmış dinleniyor. Bizde hemen botlarımızı çıkarıp soğuk suya ayaklarımızı sokup dinleniyoruz.
Su buz gibi ayaklarımız soğuktan ağrıyor. Ama aynı zamandada çok iyi geliyor. Çeşme başı bir anda hareketleniyor. Dün akşam yemek yediğimiz grup geliyor. Cezayir doğumlu Fransız aşcı, İspanyol Rosa, İspanyol ve Barsenolalı Andreu ayrıca yolda karşılaştığımız Alman bayanlar.
Anna ile burada tanışıyoruz. Bonn dan geliyormuş. Fotoğrafımızı çek diyoruz ama o portakalını yiyinceye kadar biz fotoğraflarımızı çekmiş oluyoruz. Anna ilede grup fotoğrafları çekiyoruz. Sonradan görme ihtimalin zayıf olan insanlar yol üzerinde dostun oluyor. Adresler alıp veriyorsun. Kaçı acaba arayacak, kaçı acaba fotoğraf yollayacak. Yada kaçını biz arayıp fotoğraf yollayacağız. Allah bilir.
Fotoğraf ve muhabbetten sonra ben yola çıkıyorum.
Yolda Hollandadan İsa ve İlhan abi arıyorlar. Mutlu oluyorum. Giovannide bu arada bana yetişiyor. Yeniden beraber yürüyoruz. Sol ayağım yeniden ağrıyor. Uzaktan Leon gözüküyor. Ankarayı andırıyor. Burada çok tehlikeli bir otoyolu geçmek zorundayız. Arabalar vızır vızır geçiyor. Yolun karşısında düşüyorum. Ayağım yağmur yalağında kalıyor.
Yoldan misafirhaneyi görüyoruz. Çok eski bir bina ve kötü gözüküyor. Binanın diğer bölümü polis karakolu.
Binanın içi çok bakımlı burada kalmaya karar veriyoruz. Ücret 3 Euro. Burada biraz dinlenip şehre ineceğiz. İlk önce El corte Ingles isimli alışveriş merkezine gidiyoruz. Çıkışta hava hareketleniyor. Ben yangın var zannediyorum. Giovanni bulutlar diyor ve haklı çıkıyor. 5 dakika içinde yağmur yağmaya başlıyor. Fırtına var. Şehre inmekten vazgeçiyoruz. Burada üst katta kahve içiyoruz. Biraz birşeyler yiyip misafirhaneye dönüyoruz. Miguelde pizza ısmarlamış onuda yiyip yatıyoruz. Pizza kişi başı 6 Euro. Miguel şaraba para istemiyor.
İspanyollarda bizim gibi yerinde bonkör olabilmeyi biliyorlar.
21 Mayis 2007 Poblication de Campos - Calzadilla de la Cueza
21 Mayis 2007 Poblication de Campos - Calzadilla de la CuezaBugünkü güzergahımız Villarmentero de Campos, Villarcazar de Sirga, Carrion de los Condes ve son durak Calzadilla de la Cueza. Gece yaşlı İspanyollardan biri rahatsızlandı. Arkadaki uyku salonundan benim bulunduğum ön odaya geldi. Öskürükler ve nefes kıtlığı içinde ölüyor zannettim. Habire benimle ispanyolca konuşuyor. Arada öksürüyor. Birde bunlar yetmezmiş gibi sigara tüttürdü. Bende kalkmışkan hemen önümde bulunan bilgisayardan elimdeki fotoğrafları internet aracılığıyla Hollandaya yolladım. Yaşlı İspanyol ölmesin diyede dua ediyorum. Sabaha kadar adam öksürüyor ama bende horladığımdan pek sorun yapmıyorum. Tüm gece yağmur yağmaya devam etti. Hiç ara vermeden yağan yağmur beni tedirgin etti ertesi gün için. Arada yattığım koltuk pireli gibi bir hisse kapılıyorum veya tahtakuruları var diyorum. Uyku tulumunun içine giriyorum ve başlık tarafını iyice kafamın üstüne çekiyorum. Ne olur ne olmaz burada bitlenmeyelim. Sabah erken o kadar öksürmeye rağmen yaşlı ispanyol ve arkadaşları çok erken yola çıkıyorlar. Erken kalkanlar gürültülü bende uyanıyorum ama bitli kotlukta biraz daha sabah keyfi yapıyorum. Hemde dışarda yağmur yağıyor. Yağmurun dinmesini bekliyorum. Dün zaten kuru bir yerim kalmamıştı bugün daha az yağmur yağsın Allahım. Bu yolda tabiiki dua etmek kadar doğal birşey yok. Katolik hacılar yollarda. Dün tanıştığım Belçikalı Peter, Hollandalı Christine ve Avusturyalı Manfred sabah 5de yola çıktılar. Diğerleride onlardan hemen sonra yola çıktılar. Erken çıkanların hepsi yağmurla yola çıktılar. Ayakkabılarıma bakıyorum nispeten kuru gözüküyor. Ayakkabıların içine gazete doldurmam işe yaramış. Arada gazeteleride değiştirmem ayrıca daha hızlı kurumasını sağladı. Bende eşyalarımı toplayıp yola çıkıyorum. Dualarım kabul olmuş hava nemli ama yağmur yağmıyor. Kapıdan çıktım köy meydanına doğru gittiğimde bir küçük kafe, bakkal karışımı bir yerin açık olduğunu gördüm. Ne olur ne olmaz deyip içeri daldım. Cafe con Leche'mi büyük bir keyifle içiyorum. Normalde belki istemeyeceğin sorun yapacağın kahve burada sanki dünyanın en üst kalite kahvesi altın bardaklarda veriliyormuş gibi lezzetli oluyor. Oruç sonrası iftar masasında ilk lokmayı yemen gibi zevkli bir an. Kahve sonrası ekmek ve peynir alıyorum. Uzun bir dönem yanlız yürüyorum. Villovieco köyünde Katolik hacı heykelinin önünde fotoğraf çekmek için duruyorum. Hollandalı bisikletli hacılara fotoğraf çektiriyorum. Biraz konuşuyoruz. Bu arada Brezilyalı Giovanni geliyor. Yolculuğun güzel yanı ihtiyacın olanları istemen yetiyor. Allah'a inanıyorsan Allah veya yüksek bir güç senin ihtiyacına cevap veriyor. Hayat herşeyi en güzel şekilde dengeliyor. Giovanni ile fotoğraf çekiyoruz. Bu adamın fotoğraf çekme kabiliyeti bana 100 basar. Fotoğrafları çektikten sonra Giovanni ile yola çıkıyoruz. Bir müddet soru sormadan, konuşmadan yürüyoruz. Dün o başka yerde kaldı bende başka yerde. Villacazar de Sirga'da bahçe içinde kahve içiyoruz. Karnımız biraz acıktığından elimizde olan ekmekleri ve peynirleri yiyoruz. Bu arada A Corona'dan gelen Miquel'i görüyoruz. Adam epey hızlı yürüyor ama bizi görünce oda geliyor. Biraz gülüyoruz. Kahve molasından sonra yeniden yola çıkıyoruz. Miquel ve Giovanni epey hızlı yürüyorlar. Ben biraz daha yavaş gitmeyi tercih ediyorum. Acele etmek istemiyorum. Carrion de los Condes'te buluşmak üzere ayrılıyoruz. Hava kararsız yağmur yağdı yağacak. Bizde arada kararsız kalıyoruz ama havanın kararsız olması daha değişik birşey. Evdeyken, işteyken ve herhangi bir araçtayken dikkat etmiyoruz ama yürürken havanın kararsız olması insanın moralini bozuyor.
19 Mayis 2007 Bugün benim Yaşgünüm Hornillo del Camino - Castrojeriz
Bugün benim yaşgünüm. Sabah Hornillo del Camino da sabah erken spor salonunda yer yatağında uyanıyorum. Uzun yıllardan beri ilk defa yanlız ve tek başıma yaşgünü kutlayacağım. Spor salonunda kalabalık yavaş yavaş azalmaya başlamış. Yanımdaki yatakta Annemieke yatıyor. Bana dün Burgos da Marjan ile küçük bir hediye almışlar. Teşekkür ediyorum. Yolda insanlar birbirlerine daha bir yakın oluyorlar. Arkadaşlıklar daha hızlı gelişiyor.
Miasfirhanenin yöneticisi ortalıkta yok. Dünde zaten geç geldiğimizden bulamamıştık. Misafirhanede süt var. Kendimize sütlü kahve yapıyoruz. Biraz ilkel ortamlar ama nasıl olsa alıştık. Neredeyse bitleneceğiz. Hollandalı Etty yi pireler ısırmış her tarafı şişmiş kadının. Bende Allhtan henüz yok.
Kahveden sonra yola koyuluyoruz. Annemieke biraz bana eski Hollanda Katoliklerini anlatıyor.
1 saat yürümeden sonra Sanbol denilen bir misafirhaneye geliyoruz. Yürüme yolundan 100 metre kadar içerde. Uzaktan güzel gözüküyor. İçerisi sıcak ve kalabalık.
Herkes daha kahvaltıda. Bende istiyorum taze kızarmış ekmek üstüne kızarmış yumurta. Masada bir Alman var. İrlandalı bir yaşlı bayan.
Burayı işletenler bir Alman ve 2 İtalyan. Alman mutfakta adı Dani. Bana güzel yumurta yapıyor. Bakıyorum Annemiekede istiyor. Benmi yaşgünüm diyorum. İrlandalı kadın bana şarkı söylüyor. Duygulanıyorum. Diğerleride şarkıya katılıyor. İtalyan olan adamda geliyor. Adı Virginio. Nerelisin diye soruyor. Türküm deyince üstündeki kazağını çıkarıyor altında Türk bayraklı Tişörtü var. Adam Türkiye hayranı. İzmirde kalmış. Kıbrısı ve Türkiyeyi anlatıyor. Ne kadar sevdiğini ve beni gördüğüne ne kadar mutlu olduğunu anlatıyor. Oda bana bir şarkı söylüyor. Ballı bisküviyide pasta niyetine veriyorlar. Yaşlı İrlandalı kadın gençliğini biraz anlatıyor İtalyan Virginio ya. İrlandaya gelen İtalyan gemicilere cilve yapıp dondurma ısmarlatıyorlarmış. Dondurma sonrası gemicilerin ne isteyeceğini bildiklerinden kaçıyorlarmış. 60 yıllarda sırt çantası ile epey ülkeyi dolaşmış. Şimdilerde İspanyol kocasıyla İrlandada yaşıyorlarmış. Hoş sohbet ve biraz çatlak bir kadın.
Annem arıyor yaşgünümü kutluyor. Kardeşim Vedat ta yaşgünümü kutluyor.
Yaşlı İrlandalı ve alman adam bizden önce çıkıyorlar.
Bizde çıkıyoruz. Yolda onları yakalıyoruz. Almanla biraz konuşuyoruz. Almanyadan Moesel bölgesinden geliyormuş. Riesling şaraplarının üretildiği bölge. Babasınında küçük bir şaraphanesi varmış.
Karısından 1 yıl önce ayrılmış. Halen onu çok seviyorum diyor. Unutmak için bu yola çıkmış. Kadın bunu başka biri ile aldatmış. Sonrada bunu terkedip sevgilisi ile birlikte yaşamaya başlamış. Şimdilerde birlikte satın aldıkları ve bu adamın kendi elleri ile tamir ettiği çiftlik evinde yaşıyorlarmış. Kendimi çok kötü hissediyorum diyor. Acısını unutup yeni bir yol bulurum inşallah diyor.
Castrojeriz kasabasına gelmeden Alman ve Fransız turist gruplarına denk geliyoruz. Bunları otobüsle düz yürüme parkuruna bırakıyorlar. Sonrada yolun sonunda topluyorlar. Burgos dan öncede epey vardı.
Eski rahiplerin geçmişte hacılara ve yolculara şarap bıraktığı manastırdan sonra 45 dakikada Castrojeriz deyiz. Misafirhaneler, hotelller, pansiyonlar dolu. Yaşlı bir alman kadın ağlıyor. Saat 12 de gelip sırt çantasını sıraya koyup yemek yemeye gitmiş. Saat 15,30 bizimle birlikte yeniden geldiğinde bizim gibi sokakta kaldığını görünce şok oluyor. Kadına ağlama yatacak yer bulunur diyoruz ama nafile.
Kadını bırakıp belediye ve kilisenin işlettiği misafirhaneye gidiyoruz. İspanyol Miguel ve Brezilyalı Giovanni burada.
Genç misafirhane yöneticisi Barbara bize yardımcı oluyor. Yerde yatacak yer varmış. Hayhay sorun yok yerde yatalım diyoruz. Ağlayan Alman kadın geliyor. Onada yerde yatak var. Yaşlı İrlandalı kadın ve karısından ayrılan almanda geliyor. Onada merdivenin altına bir yatak seriyorlar. Herkese yatacak yer var.
Hava kuru. Eşyalarımı yıkıyorum. Tüm çoraplarımıda yıkıyorum. Pis bir adam olmuşum.
Kendimde yıkandıktan sonra biraz alışveriş yapıyorum. Meyve vs alıyorum.
Akşam için Miguel, Giovanni, Annemieke ve ben El Meson isimli restorana gidiyoruz. Hacı menüsü 8 Euro.
Saat 19,50 restorandayız. Restoran bölümü saat 8 de açılıyormuş. 10 dakika dışarda bekliyoruz. İspanyollar garip. Herşey sınırlı. Hizmet kavramı sıfır.
Neyse saat 8de yemek salonuna alınıyoruz.
Yemek güzel. Dördümüz iyi eğleniyoruz. Yeniden yaşgünümü kutluyorlar.
Restoran çıkışı yağmur var. Tüm eşyalarım halen yaş. Daha doğrusu kuruma imkanıda yok. Yarın kötü olacak.
Gurbette bir yaşgünüde böyle geçiyor.
Gece mükemmel uyuyorum.
Miasfirhanenin yöneticisi ortalıkta yok. Dünde zaten geç geldiğimizden bulamamıştık. Misafirhanede süt var. Kendimize sütlü kahve yapıyoruz. Biraz ilkel ortamlar ama nasıl olsa alıştık. Neredeyse bitleneceğiz. Hollandalı Etty yi pireler ısırmış her tarafı şişmiş kadının. Bende Allhtan henüz yok.
Kahveden sonra yola koyuluyoruz. Annemieke biraz bana eski Hollanda Katoliklerini anlatıyor.
1 saat yürümeden sonra Sanbol denilen bir misafirhaneye geliyoruz. Yürüme yolundan 100 metre kadar içerde. Uzaktan güzel gözüküyor. İçerisi sıcak ve kalabalık.
Herkes daha kahvaltıda. Bende istiyorum taze kızarmış ekmek üstüne kızarmış yumurta. Masada bir Alman var. İrlandalı bir yaşlı bayan.
Burayı işletenler bir Alman ve 2 İtalyan. Alman mutfakta adı Dani. Bana güzel yumurta yapıyor. Bakıyorum Annemiekede istiyor. Benmi yaşgünüm diyorum. İrlandalı kadın bana şarkı söylüyor. Duygulanıyorum. Diğerleride şarkıya katılıyor. İtalyan olan adamda geliyor. Adı Virginio. Nerelisin diye soruyor. Türküm deyince üstündeki kazağını çıkarıyor altında Türk bayraklı Tişörtü var. Adam Türkiye hayranı. İzmirde kalmış. Kıbrısı ve Türkiyeyi anlatıyor. Ne kadar sevdiğini ve beni gördüğüne ne kadar mutlu olduğunu anlatıyor. Oda bana bir şarkı söylüyor. Ballı bisküviyide pasta niyetine veriyorlar. Yaşlı İrlandalı kadın gençliğini biraz anlatıyor İtalyan Virginio ya. İrlandaya gelen İtalyan gemicilere cilve yapıp dondurma ısmarlatıyorlarmış. Dondurma sonrası gemicilerin ne isteyeceğini bildiklerinden kaçıyorlarmış. 60 yıllarda sırt çantası ile epey ülkeyi dolaşmış. Şimdilerde İspanyol kocasıyla İrlandada yaşıyorlarmış. Hoş sohbet ve biraz çatlak bir kadın.
Annem arıyor yaşgünümü kutluyor. Kardeşim Vedat ta yaşgünümü kutluyor.
Yaşlı İrlandalı ve alman adam bizden önce çıkıyorlar.
Bizde çıkıyoruz. Yolda onları yakalıyoruz. Almanla biraz konuşuyoruz. Almanyadan Moesel bölgesinden geliyormuş. Riesling şaraplarının üretildiği bölge. Babasınında küçük bir şaraphanesi varmış.
Karısından 1 yıl önce ayrılmış. Halen onu çok seviyorum diyor. Unutmak için bu yola çıkmış. Kadın bunu başka biri ile aldatmış. Sonrada bunu terkedip sevgilisi ile birlikte yaşamaya başlamış. Şimdilerde birlikte satın aldıkları ve bu adamın kendi elleri ile tamir ettiği çiftlik evinde yaşıyorlarmış. Kendimi çok kötü hissediyorum diyor. Acısını unutup yeni bir yol bulurum inşallah diyor.
Castrojeriz kasabasına gelmeden Alman ve Fransız turist gruplarına denk geliyoruz. Bunları otobüsle düz yürüme parkuruna bırakıyorlar. Sonrada yolun sonunda topluyorlar. Burgos dan öncede epey vardı.
Eski rahiplerin geçmişte hacılara ve yolculara şarap bıraktığı manastırdan sonra 45 dakikada Castrojeriz deyiz. Misafirhaneler, hotelller, pansiyonlar dolu. Yaşlı bir alman kadın ağlıyor. Saat 12 de gelip sırt çantasını sıraya koyup yemek yemeye gitmiş. Saat 15,30 bizimle birlikte yeniden geldiğinde bizim gibi sokakta kaldığını görünce şok oluyor. Kadına ağlama yatacak yer bulunur diyoruz ama nafile.
Kadını bırakıp belediye ve kilisenin işlettiği misafirhaneye gidiyoruz. İspanyol Miguel ve Brezilyalı Giovanni burada.
Genç misafirhane yöneticisi Barbara bize yardımcı oluyor. Yerde yatacak yer varmış. Hayhay sorun yok yerde yatalım diyoruz. Ağlayan Alman kadın geliyor. Onada yerde yatak var. Yaşlı İrlandalı kadın ve karısından ayrılan almanda geliyor. Onada merdivenin altına bir yatak seriyorlar. Herkese yatacak yer var.
Hava kuru. Eşyalarımı yıkıyorum. Tüm çoraplarımıda yıkıyorum. Pis bir adam olmuşum.
Kendimde yıkandıktan sonra biraz alışveriş yapıyorum. Meyve vs alıyorum.
Akşam için Miguel, Giovanni, Annemieke ve ben El Meson isimli restorana gidiyoruz. Hacı menüsü 8 Euro.
Saat 19,50 restorandayız. Restoran bölümü saat 8 de açılıyormuş. 10 dakika dışarda bekliyoruz. İspanyollar garip. Herşey sınırlı. Hizmet kavramı sıfır.
Neyse saat 8de yemek salonuna alınıyoruz.
Yemek güzel. Dördümüz iyi eğleniyoruz. Yeniden yaşgünümü kutluyorlar.
Restoran çıkışı yağmur var. Tüm eşyalarım halen yaş. Daha doğrusu kuruma imkanıda yok. Yarın kötü olacak.
Gurbette bir yaşgünüde böyle geçiyor.
Gece mükemmel uyuyorum.
24 Mayıs 2007 Perşembe
20 Mayıs 2007 Pazar
14 Mayis 2007 Crañon - Antonio nun ve Kizim Ikramin gunu
Bu sabah Azofra da gunes var. odanin içi sicak. Keks ve çay var kahvaltida.
Ben sirtima merhem suyurorum ve yara banti yapitirmak istiyorum. Ispanyol bayan yardim edeyim diyor. Sirtmi gorunce ooo Madre mio gibi çigliklar atiyor. Bana gore fazla aci yok ama demekki goruntu pek iyi degil.
Juan kapinin onunde yatan 3 Almanida içeri aliyor. Onlarada elimizde olan kekslerden veriyoruz. çayda sicak. kadinlarin ve adamin içi isiniyor. Barbra Turkiyeye motorlar gitmis onu anlatti. Digerleride hippy tarzi yasami olan insanlar. yatacak yer ve yemegi sorun yapmiyorlar. Bizde yapmiyoruz.
Onlari birakip yola çikiyoruz. Benim fleece kazagim ustumde. Cristina kisa sortlu. Juan ise daha tecrubeli, ustunde ceketi var.
Hava inanilmaz soguk ve ruzgarli. Yol az engebeli olsada yorucu. Ruzgar bizi çok yoruyor. Herkes koşuyor. Juan ve ben arkalarda kaliyoruz. Konuşa konuşa geliyoruz.
Ben sirtima merhem suyurorum ve yara banti yapitirmak istiyorum. Ispanyol bayan yardim edeyim diyor. Sirtmi gorunce ooo Madre mio gibi çigliklar atiyor. Bana gore fazla aci yok ama demekki goruntu pek iyi degil.
Juan kapinin onunde yatan 3 Almanida içeri aliyor. Onlarada elimizde olan kekslerden veriyoruz. çayda sicak. kadinlarin ve adamin içi isiniyor. Barbra Turkiyeye motorlar gitmis onu anlatti. Digerleride hippy tarzi yasami olan insanlar. yatacak yer ve yemegi sorun yapmiyorlar. Bizde yapmiyoruz.
Onlari birakip yola çikiyoruz. Benim fleece kazagim ustumde. Cristina kisa sortlu. Juan ise daha tecrubeli, ustunde ceketi var.
Hava inanilmaz soguk ve ruzgarli. Yol az engebeli olsada yorucu. Ruzgar bizi çok yoruyor. Herkes koşuyor. Juan ve ben arkalarda kaliyoruz. Konuşa konuşa geliyoruz.
Yolda kızımı arıyorum. Bugün küçük kızım Sorayanın yaş günü. Hem seviniyor aradığım için hemde üzülüyor yanında olmadığım için.
Santa Domingo de Calzada ya Organize sanayi bolgesinden giriyoruz. Sevimsiz bir sehir.
Santa Domingo de Calzada da festival var. Herkes buralarda misafirhanenin onu yine Almanlarla dolu. Sirt çantalari dizilmis. Biz alis veris yapip yemek yemege karar veriyoruz.
Kilisenin onunden geçiyoruz.
Burasi Horozu ve tavugu ile unlu kilise. Eski zamanlarda burada ogullari ile geçen bir kari koca gece burada kaliyorlar. Gece hancinin kizi çocugu kandirmaya çalisiyor. Çocuk pas vermeyince kizda çocugun çantasina evdeki degerli esyalari koyuyor. sabah tabiiki feryat figan hirsiz var diye bagiriliyor. Degerli esyalar çocugun çantasinda bulununca çocugu asiyorlar. Anne ve bana yollarina devam ediyor. Santiago dçnüşünde oğullarını yaşarken görüyorlar. Melekler çocuğu o kadar dönemde hayatta tutmuşlar. Çevredeki insanlar hemen gidip papaza haber veriyorlar. Papazda o anda yemekteymis. Bu olamaz diyor. O çocuk yasiyorsa benim tabağımdaki tavukla horozda uçar diyor. O anda tavuk ve horoz canlanıp uçuyorlar.
O günden bugüne kilisenin içinde tavuk ve horoz bulunuyor. Horoz kiliseye gelenin üzerine öterse olumlu oluyormuş. Biz girince ne tavuk nede horoz ötüyor. Zaten Katolik kiliseside herseyi paraya tahvil etmiş. Kilise girişi 3 Euro. Elektronik mum 1 Euro. Isanın ışığının açilmasi 0,50 Euro. İlahilerin otomatik söylenmesi 1 Euro. İlahi seçimi yok, şansına ne gelirse. Yol ekin tarlalarının arasından geçiyor. Cranon kilisesinde yer varmı bilemiyoruz. Allaha emanet yoldayız. Cranon çok güzel bir köy. Kilisede çok güzel. Kilisenin üst katı misafirhane. Yerlerde minderler var. Minderlerin üzerinde uyanacak. Misafirhane yöneticisi bardaymış. Bekliyoruz. Geliyor. Adı Antonioymuş. Nereden diye standart sorusuna Türkiye deyince adamın yüzü gülüyor. Gemiciymiş. Türkiyede epey limanları dolaşmış. Addana, İzmir, Mersin, Trabzon, epey bir sayıyor. Misafirhane bağış şeklinde gönlünden ne koparsa onu veriyorsun ama gizli olarak ve sonradan. Zorunlu değil. Para kutusu açık. Üstünde verebileceğin kadar ver, ihtiyacın kadar al yazısı var.
Santa Domingo de Calzada da festival var. Herkes buralarda misafirhanenin onu yine Almanlarla dolu. Sirt çantalari dizilmis. Biz alis veris yapip yemek yemege karar veriyoruz.
Kilisenin onunden geçiyoruz.
Burasi Horozu ve tavugu ile unlu kilise. Eski zamanlarda burada ogullari ile geçen bir kari koca gece burada kaliyorlar. Gece hancinin kizi çocugu kandirmaya çalisiyor. Çocuk pas vermeyince kizda çocugun çantasina evdeki degerli esyalari koyuyor. sabah tabiiki feryat figan hirsiz var diye bagiriliyor. Degerli esyalar çocugun çantasinda bulununca çocugu asiyorlar. Anne ve bana yollarina devam ediyor. Santiago dçnüşünde oğullarını yaşarken görüyorlar. Melekler çocuğu o kadar dönemde hayatta tutmuşlar. Çevredeki insanlar hemen gidip papaza haber veriyorlar. Papazda o anda yemekteymis. Bu olamaz diyor. O çocuk yasiyorsa benim tabağımdaki tavukla horozda uçar diyor. O anda tavuk ve horoz canlanıp uçuyorlar.
O günden bugüne kilisenin içinde tavuk ve horoz bulunuyor. Horoz kiliseye gelenin üzerine öterse olumlu oluyormuş. Biz girince ne tavuk nede horoz ötüyor. Zaten Katolik kiliseside herseyi paraya tahvil etmiş. Kilise girişi 3 Euro. Elektronik mum 1 Euro. Isanın ışığının açilmasi 0,50 Euro. İlahilerin otomatik söylenmesi 1 Euro. İlahi seçimi yok, şansına ne gelirse. Yol ekin tarlalarının arasından geçiyor. Cranon kilisesinde yer varmı bilemiyoruz. Allaha emanet yoldayız. Cranon çok güzel bir köy. Kilisede çok güzel. Kilisenin üst katı misafirhane. Yerlerde minderler var. Minderlerin üzerinde uyanacak. Misafirhane yöneticisi bardaymış. Bekliyoruz. Geliyor. Adı Antonioymuş. Nereden diye standart sorusuna Türkiye deyince adamın yüzü gülüyor. Gemiciymiş. Türkiyede epey limanları dolaşmış. Addana, İzmir, Mersin, Trabzon, epey bir sayıyor. Misafirhane bağış şeklinde gönlünden ne koparsa onu veriyorsun ama gizli olarak ve sonradan. Zorunlu değil. Para kutusu açık. Üstünde verebileceğin kadar ver, ihtiyacın kadar al yazısı var.
Kızım İkram arıyor yanıma gelecekmiş. Mutlu oluyorum. Seviniyorum. Benim hayatımın güzelliklerinden biri olan kızım geliyor.
Antonio ya söylüyorum sorun değil diyor. Yeteri kadar yemek var diyor. Ben domuz yemiyorum diye anlatacam. Antonio bana senin için ayrı yemek yaptım diyor. Etsiz yemek yapmış.
Adamı ilk gördüğümde sevmiştim şimdi dahada seviyorum.
Bizim minderler Hollandalı iki bayanın yanına düşüyor. Annemieke Berkhout ve Marjan Kersten. Norbert karşımızda. Odada 25 kişi kadar var. Üst kattada bir o kadar. Geç gelenler kilisenin içinde yatacaklar.
İkram gelinceye kadar Juan ve Hollandalılarla muhabbet ediyoruz. Juan hep Kuran okumak istermiş ama hiç İspanyolcasını bulamamış. Benim yanımda var diyorum. Şaşırıyor. Bu kadar tesadüf olamaz diyor.
Kendince bunun mucize olması gerekir diye birşeyler çıkarıyor. Kuran a bakıyor. Bana epey sorular soruyor. Bildiğim kadar cevap veriyorum. İkram geldiğinde oda biraz tercüme ediyor.
İnsanların bizlerdede olduğu gibi diğer dinler hakkında ne kadar az bildiklerini bu yolda daha net görebiliyorsun. Bizdede öyle değilmi.
Yıllarca yanımızda oturmuş olan Rum, Musevi, Ermeni, Süryani ve diğer dinlere mensup olan arkadaşlarımız hakkında bile doğru dürüst birşey bilmiyoruz.
Daha doğrusu öğrenmekte pek işimize gelmiyor zannedersem. Öğrenirsek ne kadar az farkımız olduğunu ve ne kadarda birbirimize benzediğimizi göreceğiz. Farkımız olmadığını görmek bizi korkutuyor zannedersem.
Juan Kurandan bazı ayetleri İspanyolca okuyor. Sonra yemek vakti geldiği için üst kata yemeğe çıkıyoruz. Yemek 3 büyük masada hepberaber yeniyor. Antonio yemek öncesi burasının bir kilise olduğunu ve yemek öncesi dua edileceğini belirtiyor. Dua sonrası yemek başlıyor. Yolcular, Antonio ve yardımcısı tarafından yapılan sade ve lezzetli yemek yorucu bir günden sonra ilaç gibi geliyor. Salata ve meyveli yoğurtta menüyü tamamlıyor.
Yemek sonrası yolcular masaları topluyor ve bulaşık yıkanıyor.
Bulaşık sonrası akşam ayini için isteyenler kilise bölümüne gidiyorlar. Ben gitmiyorum, Juanda inanan biri ama o'da kilise ayinlerini kilisenin ikiyüzlülüğünden dolayı sevmiyormuş o'da ondan dolayı gitmiyor.
Küçükken kilisede ayinlere katılıyormuş. Zangoçluk yapıyormuş. Ayinlerde şarap ve ekmek dağıtıyorlarmış. Sonradan kilisenin ikiyüzlülüğünü görüp kiliseye sırtını dönmüş. Şimdi Allah'a inanan ama kiliseye gitmeyen biri olarak hayatını sürdürüyormuş.
19 Mayıs 2007 Cumartesi
13 Mayis 2007 Azofra - Maria nin gunu
Sabah erkenden kalkiyoruz. Kahvaltmizi bizim grup ve 3 ispanyol bayanla yapiyoruz. Sotes arkamizda kaliyor. Asfalt yol Vendosa ya gidiyor. Dun aksam gozumuze çok uzak gozuken yer ancak 15 dk suruyor.
Vendosa da kahve ve damga laiyoruz. Kitabimizda yurumemizi belgemek uzere damgalarin olmnasi gerek. Misafirhanede Uruguayli gonullu çalisiyor. Vendosa dan sonra yolumuzu ve gozumuzu Najeera kentine çeviriyoruz.
Uzakta Najeera gozukuyor. Oglen vakti Najeera ya giriyoruz. Kopruden geçip sola donunce Hollandali Eti yi ve diger Almanlari goruyoruz. Ne çabukta buraya gelmisler.
Najeera da misafirhane nehrin yaninda. Tum sirt çantalari sira olmus bekliyorlar. Cristina da burada o diger kadinlarla kahve içmeye gidiyor. Biz nehir kenarinda dinlenip yola devam etme karari aliyoruz. 1 saat kadar burada agaçlarin altinda dinleniyoruz. Onumuzde sira buyuyor. Herkes panik olmus gibi acaba yer bulamayiz diye dusunuyorlar. Biz rahatiz geçen gece bizi daha degisik dusunmeye sevketti. Yolculukta Allaha guvenmek gerekiyor. Yatacak yer bulunur. Biz Azofra ya gidecegiz. Brezilyali bir adam geliyor. Ayaklar kan içinde. Tirnaklari kaniyor. Fotografini çekiyorum. This is the Camino diyor.
Benimde sol ayagim agriyor. Ayaklarimdaki kemikleri varligini hissediyorum. Dizlerimin agrisida devam ediyor.
Najeeranin arka tarafinda çam agaçlari ile kapli tepe var. Çamli tepeye dogru yuruyup kasabayi çikiyoruz. Garip bir duygu gruptan biz ikimiz kaldik. Tepeden sonra bir vadiye giriyoruz. her yer tablo gibi. sanki bir ressam ozene bezene buralari çizmis. Yol çok guzel ve keyifli. Juan ve ben yolun keyfini çikariyoruz. Azofra da misafirhanede yer yok. Yeni misafirhanede ikiser kisilik odalar varmis. Bize eski misafirhanede yer buluyorlar. Eski misafirhane daha az konforlu ama daha otantik. Benim hosuma gidiyor. Eski misafirhane kilisenin hemen bitisiginde. Dun aksamki 3 Ispanyol bayanda bizim odada. Italyan Cristina da geldi. Dus soguk. Ben burada dusa giriyorum. Elbiselerimide soguk suyla yikiyorum. Kiliseye bakmaya gidiyorum. Eski kilisede Isa peygamberin maket olusu var. Korkuyorum. yasli bir bayan geliyor. Rahibe. Adi Maria ymis. Bana Isa peygamberi anlatiyor. Turkum diyorum o hala devam ediyor. Bidi bidi bidi. bana her heykeli gosteriyor bununda fotografini çek diye. Birde onun fotografini çekiyorum. kadin yari belime gelmiyor.
Odada Ispanyol kadinlar bizim horladigimizi soyluyorlar. Juan benim melek gibi uyudugumu soyluyor. Biran gece oldum diye korkmus horlamadigimdan.
Aksam yemegini Juan, Cristina, daha once tanistigimiz sisman ispanyol bayan Margareta ve ben misafirhanede yiyoruz. Ekmek, Domates, Sogan, Peynir, Balik konserve ve su.
Yemek sonrasi Cristina ile uzun felsefi konusmamiz oluyor eski yollarin ruhu uzerine.
Oda 5 Euro. Yemegede 5 Euro harcamisiz.
Vendosa da kahve ve damga laiyoruz. Kitabimizda yurumemizi belgemek uzere damgalarin olmnasi gerek. Misafirhanede Uruguayli gonullu çalisiyor. Vendosa dan sonra yolumuzu ve gozumuzu Najeera kentine çeviriyoruz.
Uzakta Najeera gozukuyor. Oglen vakti Najeera ya giriyoruz. Kopruden geçip sola donunce Hollandali Eti yi ve diger Almanlari goruyoruz. Ne çabukta buraya gelmisler.
Najeera da misafirhane nehrin yaninda. Tum sirt çantalari sira olmus bekliyorlar. Cristina da burada o diger kadinlarla kahve içmeye gidiyor. Biz nehir kenarinda dinlenip yola devam etme karari aliyoruz. 1 saat kadar burada agaçlarin altinda dinleniyoruz. Onumuzde sira buyuyor. Herkes panik olmus gibi acaba yer bulamayiz diye dusunuyorlar. Biz rahatiz geçen gece bizi daha degisik dusunmeye sevketti. Yolculukta Allaha guvenmek gerekiyor. Yatacak yer bulunur. Biz Azofra ya gidecegiz. Brezilyali bir adam geliyor. Ayaklar kan içinde. Tirnaklari kaniyor. Fotografini çekiyorum. This is the Camino diyor.
Benimde sol ayagim agriyor. Ayaklarimdaki kemikleri varligini hissediyorum. Dizlerimin agrisida devam ediyor.
Najeeranin arka tarafinda çam agaçlari ile kapli tepe var. Çamli tepeye dogru yuruyup kasabayi çikiyoruz. Garip bir duygu gruptan biz ikimiz kaldik. Tepeden sonra bir vadiye giriyoruz. her yer tablo gibi. sanki bir ressam ozene bezene buralari çizmis. Yol çok guzel ve keyifli. Juan ve ben yolun keyfini çikariyoruz. Azofra da misafirhanede yer yok. Yeni misafirhanede ikiser kisilik odalar varmis. Bize eski misafirhanede yer buluyorlar. Eski misafirhane daha az konforlu ama daha otantik. Benim hosuma gidiyor. Eski misafirhane kilisenin hemen bitisiginde. Dun aksamki 3 Ispanyol bayanda bizim odada. Italyan Cristina da geldi. Dus soguk. Ben burada dusa giriyorum. Elbiselerimide soguk suyla yikiyorum. Kiliseye bakmaya gidiyorum. Eski kilisede Isa peygamberin maket olusu var. Korkuyorum. yasli bir bayan geliyor. Rahibe. Adi Maria ymis. Bana Isa peygamberi anlatiyor. Turkum diyorum o hala devam ediyor. Bidi bidi bidi. bana her heykeli gosteriyor bununda fotografini çek diye. Birde onun fotografini çekiyorum. kadin yari belime gelmiyor.
Odada Ispanyol kadinlar bizim horladigimizi soyluyorlar. Juan benim melek gibi uyudugumu soyluyor. Biran gece oldum diye korkmus horlamadigimdan.
Aksam yemegini Juan, Cristina, daha once tanistigimiz sisman ispanyol bayan Margareta ve ben misafirhanede yiyoruz. Ekmek, Domates, Sogan, Peynir, Balik konserve ve su.
Yemek sonrasi Cristina ile uzun felsefi konusmamiz oluyor eski yollarin ruhu uzerine.
Oda 5 Euro. Yemegede 5 Euro harcamisiz.
13 Mayıs 2007 Pazar
12 Mayis 2007 - Felisanin gunu
Sabah erken Viana dan ayriliyoruz. Kahvalti yapmiyoruz. Bir tek kahve içiyoruz.
Viana nin çikisinda guzel bir mezarlik var. 5 adam yuruyoruz. Brezilyali Giovanni, Juan, Norbert, Everr ve ben. Yol guzel uzum baglarinin arasindan geçiyor. Tek tuk ekin tarlasi var. La Rioja sarap bolgesine giriyoruz. Bugun ilk ugrayacagimiz sehir Logrono. Burada kalmamayi tercih edecegiz. Buyuk bir sehir 120.000 nufusu var. Sehre girmeden eski evlere denk geliyoruz. Juan duruyor. Burasi Felisa nin eviymis. Felise 2002 yilinda olmus olan yasli bir bayan evi çok eski ve ayni zamanda çok guzel. Felisa buraya gelen yolculara sorgusuz kahve ve yiyecek veriyormus. Bazilarininda ayaklarini yikiyormus. Kadincagiz 2002 yilinda olunce kiz kardesi ve kizi bu gelenegi surduyorlar. Bizde oturyoruz. Kahve var. Kizarmis kuçuk ekmekler var. Recel ve çokopasta var. Ben sutlu kahve aliyorum. Ekmekler nefis. Saat 10.30. Ben acikmisim. 2-3 adet yedikten sonra bakiyorumki Juan bana bakiyor.
Meger burada 1 adet ekmek yedikten sonra kalkilirmis. Benim karnim aç. 1 tane daha aliyorum. Isteyen sepete para atiyor. Kendine kalmis. Biz biraz para atip çikiyoruz. Norbert biraz daha kaliyor. Biz yuruyoruz.
Logrono bizim yolumuzda su ana kadar en buyuk sehir. Sehre girerken selvi agaclarini goruyorum. Bizde mezarlikta olur diyorum.
Burasida mezarlik. Koskoca mezarlik selvi agaçlari ile dolu.
Nehir uzerinden kopruden geçip sehre giriyoruz.
Fotograf makinasi için bir çanta bakacagim.
Katedralin orada vardir diye katedralin bulundugu meydana gidiyoruz. Katedralin yaninda Donerci var. Doner Kebap SADA. Açik degil.
Katedral muhtesem. Juan in dedigi gibi SPECTACULAR.
Her yer altin ve altin heykeller. Guney amerikalilar bizim altinlarimiz diyorlar. Hirsiz Ispanyollar diye dert yaniyorlar. Ispanyollarin ve kilisenin epey altin çaldigini soyluyorlar. Gemiler dolusu. Sasaali altinli bir katedral. Içerde dua eden Ispanyollar var.
Biz yeniden çanta aramak için çikiyoruz. Robin isimli Alman çocuk bize katiliyor, yeniden 5 kisiyiz.
Çanta bulamadigimizdan yeniden yola devam ediyoruz. Burada epey vakit harcadik.
Epey bir zaman sehir içinde gidiyoruz. 1 saat kadar.
Sonra sehir parki gozukuyor. Burada golgede mola veriyoruz. Mese agacinin golgesinde.
5 yolcu burada dinlenirken epey bir haci adayini geçtigini goruyoruz. Elma ve portakal yiyorum. Karnim nedense pek aç degil. Sirtim biraz aciyor. Sabah yara bandi yapistirdim. Sirt çantasinin ayarini biraz degistirdim. Biraz daha rahatladim. Park epey uzun havada sicak. Terliyoruz. Park devam ediyor. Bitmek bilmiyor. Sehir parki. Sehirliler gocebelere pek iyi bakmiyorlar. Haci maci dinlemeyiz gibi havalari var. Benim sirt çantamin okul çantasi gibi olduguna karar veriyoruz.
Parkta Alman Suzanneye denk geliyoruz. Sirt çantasinin kayisi bozulmus. Giovanni çantanin kayisini dikiyor. Parkta jogging yapanlar var. Piknik yapanlar, mangal yakanlar. Tam Turkiye. Bakiyorum Turk varmi diye ama hiç Turkçe konusan yok.
Golette park bitiyor diye seviniyorum ama nafile halen devam ediyor. 1,5 saat parkta yuruyoruz. Sehirlilerin cumartesi eglencesi olarak. Onlarda bizim. Bol bol fotograf çekiniyoruz. Bizimde fotografimizi çekenler var.
Park bitiminden sonra kereste fabrikalarinin alani basliyor. Kereste fabrikalari ile otoyol arasinda olan tel orgulerde 1 kilometre kadar atik tahtalardan yapilmis haclar var. Binlerce. her boy ve çesitte.
Juan son yuruyuslerinde hac yapmis. Kendininkilere bakiniyor. Bulamayinca bir tane daha yapiyor.
Ana yoldan karsiya geçiyoruz.
Yolu bulmamiz zaman aliyor. Sari ok isaretleri burada pek belirgin degil.
Baglarin arasindan Navaretta gozukuyor. Her yer tablo gibi. Yol gozukmediginden sanki heryer uzum bagi gibi geliyor.
Navaretta buradan daha 1 saat yol. Hepimiz yorgunuz. Misafirhaneye geldik diye seviniyoruz.
Navaretta sirin bir kasaba.
Misafirhanenin onunde kahvehane var. Burada daha once gordugumuz kadin yer kalmadi diyor.
Kapiyi çaliyoruz. Evet misafirhanede yer yok. Pansiyon ve kuçuk otellere bakiyoruz hiç bir yerde yer yok.
Çesme basinda oturuyoruz. Ekmek alip açik havada uyuyalim diye karar aliyoruz. Dukkanlar saat 5 de normalde açilacak. Koylulere soruyoruz. Bugun cumartesi o kadar erken açmazlar diyorlar. Bizde sonraki koye gitmek için yola çikiyoruz. Sonraki koy Vendosa. Koylulere gore 10 km, kitaba gore 6, digerlerine gore 8 km. Herkesten ayri bir rakam çikiyor. Vamos. Haydi yola diyoruz.
Yolda uzum baglarinda çalisan koylulere yeniden soruyoruz. Saat 7 oldu halen yoldayiz. Açiz.
Yolculuk planlanamiyor. Hayatin kendisi gibi. Ne zaman ne olacagi belli degil.
Allaha emanet gidiyoruz.
Yol uzun ve biz yuruyoruz.
Yolda sakalasiyoruz. Santiago ile ilgili kitap yazan Alman´a lanet ediyoruz. Onun yuzunden her yer Alman dolu. Adamlar tatil yorelerinde oldugu gibi buradada çok hizlilar. Tatil yorelerinde sabah erken havuz basina havlulari seriyorlar, buradada en erken misafirhaneye onlar geliyorlar. Navarreta ya saat 12.30 da gelip sirt çantalari ile siraya girmisler. Bizim gibi gelenler disarda kaliyor.
Juan Allal Allah diyor. Bende ona ezan okuyorum. Juan Insallah demesini ogrendi. Insallah diyor.
Nikaraguali çocuk lahmacun olsada yesek diyor. Bol soslu olacakmis. Tabii hemen diyorum.
Felisanin ekmekleri, elma ve portakal disinda yemek yemedim.
Vendosa dada yer yok. Koyluler Sotes koyunde yer vardir diyorlar.
Koye yuruyecek halimiz yok. Tepeye çikmamiz gerek. Zor bela çikiyoruz. Insallah yer vardir.
Bara girip soruyoruz.
Bir kadini çagiriyorlar. Kadin halimize bakiyor. Bize aciyorda galiba. Allahtan yer varmis.
Bir sarap evi. Adam Allah rizasi için buranin bir kismini misafirhane yapmis. Kisi basi 12 Euro. Kahvalti dahil. Pazarlik yapiyoruz. 10 Euroya. Yataklar temiz. Mis gibi. Çok guzel bir yer.
Juan Gracias Allah diyor.
Odada bizim disimizda 3 Ispanyol kadin var.
Viana nin çikisinda guzel bir mezarlik var. 5 adam yuruyoruz. Brezilyali Giovanni, Juan, Norbert, Everr ve ben. Yol guzel uzum baglarinin arasindan geçiyor. Tek tuk ekin tarlasi var. La Rioja sarap bolgesine giriyoruz. Bugun ilk ugrayacagimiz sehir Logrono. Burada kalmamayi tercih edecegiz. Buyuk bir sehir 120.000 nufusu var. Sehre girmeden eski evlere denk geliyoruz. Juan duruyor. Burasi Felisa nin eviymis. Felise 2002 yilinda olmus olan yasli bir bayan evi çok eski ve ayni zamanda çok guzel. Felisa buraya gelen yolculara sorgusuz kahve ve yiyecek veriyormus. Bazilarininda ayaklarini yikiyormus. Kadincagiz 2002 yilinda olunce kiz kardesi ve kizi bu gelenegi surduyorlar. Bizde oturyoruz. Kahve var. Kizarmis kuçuk ekmekler var. Recel ve çokopasta var. Ben sutlu kahve aliyorum. Ekmekler nefis. Saat 10.30. Ben acikmisim. 2-3 adet yedikten sonra bakiyorumki Juan bana bakiyor.
Meger burada 1 adet ekmek yedikten sonra kalkilirmis. Benim karnim aç. 1 tane daha aliyorum. Isteyen sepete para atiyor. Kendine kalmis. Biz biraz para atip çikiyoruz. Norbert biraz daha kaliyor. Biz yuruyoruz.
Logrono bizim yolumuzda su ana kadar en buyuk sehir. Sehre girerken selvi agaclarini goruyorum. Bizde mezarlikta olur diyorum.
Burasida mezarlik. Koskoca mezarlik selvi agaçlari ile dolu.
Nehir uzerinden kopruden geçip sehre giriyoruz.
Fotograf makinasi için bir çanta bakacagim.
Katedralin orada vardir diye katedralin bulundugu meydana gidiyoruz. Katedralin yaninda Donerci var. Doner Kebap SADA. Açik degil.
Katedral muhtesem. Juan in dedigi gibi SPECTACULAR.
Her yer altin ve altin heykeller. Guney amerikalilar bizim altinlarimiz diyorlar. Hirsiz Ispanyollar diye dert yaniyorlar. Ispanyollarin ve kilisenin epey altin çaldigini soyluyorlar. Gemiler dolusu. Sasaali altinli bir katedral. Içerde dua eden Ispanyollar var.
Biz yeniden çanta aramak için çikiyoruz. Robin isimli Alman çocuk bize katiliyor, yeniden 5 kisiyiz.
Çanta bulamadigimizdan yeniden yola devam ediyoruz. Burada epey vakit harcadik.
Epey bir zaman sehir içinde gidiyoruz. 1 saat kadar.
Sonra sehir parki gozukuyor. Burada golgede mola veriyoruz. Mese agacinin golgesinde.
5 yolcu burada dinlenirken epey bir haci adayini geçtigini goruyoruz. Elma ve portakal yiyorum. Karnim nedense pek aç degil. Sirtim biraz aciyor. Sabah yara bandi yapistirdim. Sirt çantasinin ayarini biraz degistirdim. Biraz daha rahatladim. Park epey uzun havada sicak. Terliyoruz. Park devam ediyor. Bitmek bilmiyor. Sehir parki. Sehirliler gocebelere pek iyi bakmiyorlar. Haci maci dinlemeyiz gibi havalari var. Benim sirt çantamin okul çantasi gibi olduguna karar veriyoruz.
Parkta Alman Suzanneye denk geliyoruz. Sirt çantasinin kayisi bozulmus. Giovanni çantanin kayisini dikiyor. Parkta jogging yapanlar var. Piknik yapanlar, mangal yakanlar. Tam Turkiye. Bakiyorum Turk varmi diye ama hiç Turkçe konusan yok.
Golette park bitiyor diye seviniyorum ama nafile halen devam ediyor. 1,5 saat parkta yuruyoruz. Sehirlilerin cumartesi eglencesi olarak. Onlarda bizim. Bol bol fotograf çekiniyoruz. Bizimde fotografimizi çekenler var.
Park bitiminden sonra kereste fabrikalarinin alani basliyor. Kereste fabrikalari ile otoyol arasinda olan tel orgulerde 1 kilometre kadar atik tahtalardan yapilmis haclar var. Binlerce. her boy ve çesitte.
Juan son yuruyuslerinde hac yapmis. Kendininkilere bakiniyor. Bulamayinca bir tane daha yapiyor.
Ana yoldan karsiya geçiyoruz.
Yolu bulmamiz zaman aliyor. Sari ok isaretleri burada pek belirgin degil.
Baglarin arasindan Navaretta gozukuyor. Her yer tablo gibi. Yol gozukmediginden sanki heryer uzum bagi gibi geliyor.
Navaretta buradan daha 1 saat yol. Hepimiz yorgunuz. Misafirhaneye geldik diye seviniyoruz.
Navaretta sirin bir kasaba.
Misafirhanenin onunde kahvehane var. Burada daha once gordugumuz kadin yer kalmadi diyor.
Kapiyi çaliyoruz. Evet misafirhanede yer yok. Pansiyon ve kuçuk otellere bakiyoruz hiç bir yerde yer yok.
Çesme basinda oturuyoruz. Ekmek alip açik havada uyuyalim diye karar aliyoruz. Dukkanlar saat 5 de normalde açilacak. Koylulere soruyoruz. Bugun cumartesi o kadar erken açmazlar diyorlar. Bizde sonraki koye gitmek için yola çikiyoruz. Sonraki koy Vendosa. Koylulere gore 10 km, kitaba gore 6, digerlerine gore 8 km. Herkesten ayri bir rakam çikiyor. Vamos. Haydi yola diyoruz.
Yolda uzum baglarinda çalisan koylulere yeniden soruyoruz. Saat 7 oldu halen yoldayiz. Açiz.
Yolculuk planlanamiyor. Hayatin kendisi gibi. Ne zaman ne olacagi belli degil.
Allaha emanet gidiyoruz.
Yol uzun ve biz yuruyoruz.
Yolda sakalasiyoruz. Santiago ile ilgili kitap yazan Alman´a lanet ediyoruz. Onun yuzunden her yer Alman dolu. Adamlar tatil yorelerinde oldugu gibi buradada çok hizlilar. Tatil yorelerinde sabah erken havuz basina havlulari seriyorlar, buradada en erken misafirhaneye onlar geliyorlar. Navarreta ya saat 12.30 da gelip sirt çantalari ile siraya girmisler. Bizim gibi gelenler disarda kaliyor.
Juan Allal Allah diyor. Bende ona ezan okuyorum. Juan Insallah demesini ogrendi. Insallah diyor.
Nikaraguali çocuk lahmacun olsada yesek diyor. Bol soslu olacakmis. Tabii hemen diyorum.
Felisanin ekmekleri, elma ve portakal disinda yemek yemedim.
Vendosa dada yer yok. Koyluler Sotes koyunde yer vardir diyorlar.
Koye yuruyecek halimiz yok. Tepeye çikmamiz gerek. Zor bela çikiyoruz. Insallah yer vardir.
Bara girip soruyoruz.
Bir kadini çagiriyorlar. Kadin halimize bakiyor. Bize aciyorda galiba. Allahtan yer varmis.
Bir sarap evi. Adam Allah rizasi için buranin bir kismini misafirhane yapmis. Kisi basi 12 Euro. Kahvalti dahil. Pazarlik yapiyoruz. 10 Euroya. Yataklar temiz. Mis gibi. Çok guzel bir yer.
Juan Gracias Allah diyor.
Odada bizim disimizda 3 Ispanyol kadin var.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)