De reis
Na 4 jaar was het dan weer zover, op reis naar de omgeving waar ik altijd langs rij als ik naar Marokko ga met de familie. Los van het feit dat de reis in het teken stond van een goed doel had het ook een persoonlijke lading. Het was voor mij dan ook heel erg leuk als spannend want hoe ziet alles eruit na 4 lange jaren. Op 4 mei was het dan zover en gingen wij richting Spanje, het was onderweg heel erg gezellig samen met Sedat, Dilaver en Fatih. We zijn een paar keer gestopt om ff wat te drinken en de benen te strekken, Dilaver en ik hadden leuke gesprekken op de achterbank over alles en nog wat.
Wij hebben tot aan ons bestemming aan één stuk door gereden. Nadat Fatih vanaf Nederland had gereden nam Dilaver het van hem over zodat hij ook ff kon slapen. In de vroege uren van de ochtend naderde wij ons bestemming na een paar uur te hebben geslapen was het mijn beurt om te gaan rijden. Hoe langer ik reed hoe bekender de omgeving voor mij werd en ook weer niet omdat er erg veel veranderd is langs de snelweg. Er zijn bijvoorbeeld heel veel bomen verdwenen en die hebben plaats gemaakt voor vele kleine hotels en tankstations.Na 300 meter neem de afslag is wat ons TomTom riep, nog maar een klein uurtje rijden en dan waren we bij ons bestemming St JEAN PIED DE PORT. Het was voor mij heel apart om de route te rijden die ik 4 jaar geleden voor het laatst heb gereden. Toen ik een paar scherpe bochten nam werd iedereen plots wakker zij vonden dat ik te hard reed. Misschien kwam het door het enthousiasme en gezonde spanning, het leek ook alsof de weg je toejuicht om hard te rijden hahaha.Wij zijn bij een brug gaan stoppen om wat foto`s te maken want het was een ontzettend mooie locatie. Hoog in de bergen zag je een klein huisje met een schattig hekje omheen het was echt mooi om te zien. Ik denk dat wij ongeveer zo een 100 foto`s daar hebben gemaakt en wij zeiden tegen elkaar als het nu al zo mooi is hoe zal de rest zijn. Nou dat was het dan ook echt hoe dichter wij kwamen hoe mooier de omgeving werd overal in de bergen zag je van die kleine huisjes, wij maakte er nog een paar grappen over van zullen zij last hebben postbezorging en lawaaierige buren.
Toen wij in St Jean Pied de Port aankwamen leek het alsof de stad ons welkom heette, het was echt mooier dan ik in mijn gedacht voorstelde dat het zou zijn. Wij zijn toen direct aan de slag gegaan en gingen opzoek naar ons eerste checkpoint. Sedat had zich ingeschreven en kreeg de nodige aanwijzingen voor het te lopen route van die dag. Tegenover de incheck post was een Nederlandse gasthuis genaamd L´Esprit de Chemin die vrijwillig werd gerund door een paar liefdevolle mensen waaronder Huberta & Arno en nog vele anderen kijk maar bij hun op de site: www.espritduchemin.org. Zij hebben ons met open armen ontvangen en we hebben daar nog wel even gezeten om elkaar allemaal beter te leren kennen. Ik kwam erachter dat zij ook in Marokko zijn geweest op plekken waar ik zelf niet eens ben geweest, ook zijn ze geweest in Ourzazate waar ik vandaan kom.
De loop begint dan echt, het weer laat zich gelijk van haar verassende kwant zien en groet ons met regen hahaha. Sedat en Dilaver beginnen dan echt met de loop naarmate ze langer lopen regent het alleen maar erger, gelukkig heeft Dilaver van Huberta en Arno een lange regenjas te leen gekregen die wij later op de dag zouden terug brengen.Fatih en ik zijn ff met de auto achter Sedat en Dilaver gereden waar na wij vervolgens terug gingen naar het dorp om ontbijt te kopen. Toen wij terug reden naar hun bleken zij sneller te lopen dan wij dachten, het duurde ook dan even voor wij ze weer hadden ingehaald. Fatih en ik dachten nog even dat wij verkeerd waren gereden omdat wij ze niet snel tegenkwamen. Na een paar km zijn wij even gestopt om echt te ontbijten.
Mijn beurt.
Nadat wij klaar waren vond Dilaver het wel genoeg ook omdat hij erg nat was geworden. Ik heb eigenlijk niet lang hoeven nadenken om te zeggen dat ik ook wil gaan meelopen met Sedat. Ik trok mijn schoenen uit en trok de slippers aan pakte de jas over van Dilaver en begon te lopen met Sedat. Het was zowel leuk als zwaar omdat op deze dagetappe de zwaarste stuk was van het hele lopen, er waren namelijk top punten bij van meer dan 1000 m hoog. Wat opvallend was is dat hoe hoger wij liepen hoe mistige het werd op een gegeven moment zaten wij midden in de dikke mist en zagen wij niks meer voor ons. Er waren moment bij dat ik tegen Sedat zei dit is te mooi om waar te zijn de ultieme stilte de rust je hoort letterlijk en figuurlijk je hart kloppen zo stil was het op sommige punten. Op sommige punten weer, kon je in de verte water horen, dat een weg probeert te vinden van de top van de berg naar riviertjes beneden aan de berg. Na een paar minuten verdween de mist zo snel als het kwam en zag je in de verte bij top van de bergen de zon in al haar glorie.
Hoe hoger wij kwamen op de berg hoe enger Fatih het vond om door te rijden, je kon vanuit je stoel zo het ravijn in kijken en das geen prettige uitzicht als je bang bent.Sedat en ik, hadden Fatih daarom ook een paar keer moeten overhalen om verder te rijden bij elke poging werd het steeds erger voor hem. Wij hadden toen maar besloten om de auto achter te laten en te voet verder te gaan. Wij hadden achter elke band stenen geplaatst om te voorkomen dat de auto achteruit zou gaan.Na een paar km kwamen we eindelijk vermoeid aan bij een jeugdherberg wij hebben daar toen wat gedronken. Omdat het niet verstandig was om de auto zolang alleen achter te laten op een berg hadden wij besloten om niet verder te gaan met Sedat.Wij hadden afscheid genomen van Sedat en zouden elkaar weer zien in Spanje 6 uurtjes later.Op ons terug reis naar de auto kwamen wij 2 Nederlandse mensen tegen die ook de route gingen lopen, alleen waren zij al 2 weken bezig.Dilaver, Fatih en ik gingen terug naar het dorp om wat te eten, wij hadden onze zinnen gezet op Pizza maar dat konden wij nergens vinden op dat tijd stip van de dag 12:00 uur in de middag.Wij hadden daarom besloten om gewoon wat broodjes te maken en later in Spanje wat te gaan eten.De route naar Spanje ging langs een zware weg met veel met gevaarlijke bochten en diepe afdalingen, maar dat maakt de Pyreneeën ook zo mooi.
Spanje
Finaly we are in Spain, het was een hele klein dorp met weinig inwoners, die voornamelijk afhankelijk zijn van de pelgrims die langs lopen. Sedat zou aan het eind van de middag daar naar toekomen. Wij gingen daarom alvast opzoek naar een hotel, jammer genoeg was dat niet erg makkelijk. Aangezien wij de honger nog niet hadden gestild besloten wij maar om te gaan eten. Na een uur in het dorp hadden wij dan ook alles gezien en begon het wachten op Sedat. In de middag gingen Fatih en ik het bos in om te kijken of wij Sedat konden tegenkomen, na bijna een uur te hebben gelopen en wij niemand tegenkwamen besloten wij maar om terug te gaan.Achteraf kregen wij van Sedat te horen dat hij een andere route had genomen dus wij zouden elkaar nooit tegenkomen.In de avond hadden wij toch nog een kamer kunnen vinden in het restaurant waar wij hadden gegeten, die hadden namelijk boven hun restaurant een hotel.De volgende ochtend was Sedat al hij vroeg bij ons gekomen, naar ons gevoel hadden wij nog lang niet genoeg geslapen Hahahah.Omdat wij dachten dat het erg warm zou zijn in Spanje hadden wij daarom ook alleen maar korte broekjes en T-shirt meegenomen. Wij kwamen er dan ook snel achter dat niet slim was wij begonnen blauw te worden van de kou. Gelukkig naar mate de dag verstrekt werd het geleidelijk warm. Dilaver ging weer samen Sedat lopen alleen was het vandaag een lekker weer om in te lopen. In het volgende dorp een paar km`s verder gingen wij allemaal ontbijten.
Ik zal proberen om het verhaal nu wat korter te houden want het is aardig lang geworden hahahaha.
Ik besloot om ook vandaag samen met Sedat te lopen, ik ben nog steeds blij dat ik dat heb gedaan want het was echt leuk om te doen. De route was dit keer wel erg glad vanwege de vele keien die er lagen en de modder. Helaas kwam het einde voor mij nabij, wij gingen namelijk terug naar Nederland. Wij hadden afscheid genomen van Sedat en wensten hem heel veel sterkte en gingen weg.
Dit was mijn persoonlijke ervaring van het lopen, ik vond het erg leuk en zal zeker ook terug gaan om een paar dagen mee te lopen.Ik wens iedereen die tot Santiago gaat lopen heel veel succes.
Met vriendelijke groet.
Hassan Hajji
Na 4 jaar was het dan weer zover, op reis naar de omgeving waar ik altijd langs rij als ik naar Marokko ga met de familie. Los van het feit dat de reis in het teken stond van een goed doel had het ook een persoonlijke lading. Het was voor mij dan ook heel erg leuk als spannend want hoe ziet alles eruit na 4 lange jaren. Op 4 mei was het dan zover en gingen wij richting Spanje, het was onderweg heel erg gezellig samen met Sedat, Dilaver en Fatih. We zijn een paar keer gestopt om ff wat te drinken en de benen te strekken, Dilaver en ik hadden leuke gesprekken op de achterbank over alles en nog wat.
Wij hebben tot aan ons bestemming aan één stuk door gereden. Nadat Fatih vanaf Nederland had gereden nam Dilaver het van hem over zodat hij ook ff kon slapen. In de vroege uren van de ochtend naderde wij ons bestemming na een paar uur te hebben geslapen was het mijn beurt om te gaan rijden. Hoe langer ik reed hoe bekender de omgeving voor mij werd en ook weer niet omdat er erg veel veranderd is langs de snelweg. Er zijn bijvoorbeeld heel veel bomen verdwenen en die hebben plaats gemaakt voor vele kleine hotels en tankstations.Na 300 meter neem de afslag is wat ons TomTom riep, nog maar een klein uurtje rijden en dan waren we bij ons bestemming St JEAN PIED DE PORT. Het was voor mij heel apart om de route te rijden die ik 4 jaar geleden voor het laatst heb gereden. Toen ik een paar scherpe bochten nam werd iedereen plots wakker zij vonden dat ik te hard reed. Misschien kwam het door het enthousiasme en gezonde spanning, het leek ook alsof de weg je toejuicht om hard te rijden hahaha.Wij zijn bij een brug gaan stoppen om wat foto`s te maken want het was een ontzettend mooie locatie. Hoog in de bergen zag je een klein huisje met een schattig hekje omheen het was echt mooi om te zien. Ik denk dat wij ongeveer zo een 100 foto`s daar hebben gemaakt en wij zeiden tegen elkaar als het nu al zo mooi is hoe zal de rest zijn. Nou dat was het dan ook echt hoe dichter wij kwamen hoe mooier de omgeving werd overal in de bergen zag je van die kleine huisjes, wij maakte er nog een paar grappen over van zullen zij last hebben postbezorging en lawaaierige buren.
Toen wij in St Jean Pied de Port aankwamen leek het alsof de stad ons welkom heette, het was echt mooier dan ik in mijn gedacht voorstelde dat het zou zijn. Wij zijn toen direct aan de slag gegaan en gingen opzoek naar ons eerste checkpoint. Sedat had zich ingeschreven en kreeg de nodige aanwijzingen voor het te lopen route van die dag. Tegenover de incheck post was een Nederlandse gasthuis genaamd L´Esprit de Chemin die vrijwillig werd gerund door een paar liefdevolle mensen waaronder Huberta & Arno en nog vele anderen kijk maar bij hun op de site: www.espritduchemin.org. Zij hebben ons met open armen ontvangen en we hebben daar nog wel even gezeten om elkaar allemaal beter te leren kennen. Ik kwam erachter dat zij ook in Marokko zijn geweest op plekken waar ik zelf niet eens ben geweest, ook zijn ze geweest in Ourzazate waar ik vandaan kom.
De loop begint dan echt, het weer laat zich gelijk van haar verassende kwant zien en groet ons met regen hahaha. Sedat en Dilaver beginnen dan echt met de loop naarmate ze langer lopen regent het alleen maar erger, gelukkig heeft Dilaver van Huberta en Arno een lange regenjas te leen gekregen die wij later op de dag zouden terug brengen.Fatih en ik zijn ff met de auto achter Sedat en Dilaver gereden waar na wij vervolgens terug gingen naar het dorp om ontbijt te kopen. Toen wij terug reden naar hun bleken zij sneller te lopen dan wij dachten, het duurde ook dan even voor wij ze weer hadden ingehaald. Fatih en ik dachten nog even dat wij verkeerd waren gereden omdat wij ze niet snel tegenkwamen. Na een paar km zijn wij even gestopt om echt te ontbijten.
Mijn beurt.
Nadat wij klaar waren vond Dilaver het wel genoeg ook omdat hij erg nat was geworden. Ik heb eigenlijk niet lang hoeven nadenken om te zeggen dat ik ook wil gaan meelopen met Sedat. Ik trok mijn schoenen uit en trok de slippers aan pakte de jas over van Dilaver en begon te lopen met Sedat. Het was zowel leuk als zwaar omdat op deze dagetappe de zwaarste stuk was van het hele lopen, er waren namelijk top punten bij van meer dan 1000 m hoog. Wat opvallend was is dat hoe hoger wij liepen hoe mistige het werd op een gegeven moment zaten wij midden in de dikke mist en zagen wij niks meer voor ons. Er waren moment bij dat ik tegen Sedat zei dit is te mooi om waar te zijn de ultieme stilte de rust je hoort letterlijk en figuurlijk je hart kloppen zo stil was het op sommige punten. Op sommige punten weer, kon je in de verte water horen, dat een weg probeert te vinden van de top van de berg naar riviertjes beneden aan de berg. Na een paar minuten verdween de mist zo snel als het kwam en zag je in de verte bij top van de bergen de zon in al haar glorie.
Hoe hoger wij kwamen op de berg hoe enger Fatih het vond om door te rijden, je kon vanuit je stoel zo het ravijn in kijken en das geen prettige uitzicht als je bang bent.Sedat en ik, hadden Fatih daarom ook een paar keer moeten overhalen om verder te rijden bij elke poging werd het steeds erger voor hem. Wij hadden toen maar besloten om de auto achter te laten en te voet verder te gaan. Wij hadden achter elke band stenen geplaatst om te voorkomen dat de auto achteruit zou gaan.Na een paar km kwamen we eindelijk vermoeid aan bij een jeugdherberg wij hebben daar toen wat gedronken. Omdat het niet verstandig was om de auto zolang alleen achter te laten op een berg hadden wij besloten om niet verder te gaan met Sedat.Wij hadden afscheid genomen van Sedat en zouden elkaar weer zien in Spanje 6 uurtjes later.Op ons terug reis naar de auto kwamen wij 2 Nederlandse mensen tegen die ook de route gingen lopen, alleen waren zij al 2 weken bezig.Dilaver, Fatih en ik gingen terug naar het dorp om wat te eten, wij hadden onze zinnen gezet op Pizza maar dat konden wij nergens vinden op dat tijd stip van de dag 12:00 uur in de middag.Wij hadden daarom besloten om gewoon wat broodjes te maken en later in Spanje wat te gaan eten.De route naar Spanje ging langs een zware weg met veel met gevaarlijke bochten en diepe afdalingen, maar dat maakt de Pyreneeën ook zo mooi.
Spanje
Finaly we are in Spain, het was een hele klein dorp met weinig inwoners, die voornamelijk afhankelijk zijn van de pelgrims die langs lopen. Sedat zou aan het eind van de middag daar naar toekomen. Wij gingen daarom alvast opzoek naar een hotel, jammer genoeg was dat niet erg makkelijk. Aangezien wij de honger nog niet hadden gestild besloten wij maar om te gaan eten. Na een uur in het dorp hadden wij dan ook alles gezien en begon het wachten op Sedat. In de middag gingen Fatih en ik het bos in om te kijken of wij Sedat konden tegenkomen, na bijna een uur te hebben gelopen en wij niemand tegenkwamen besloten wij maar om terug te gaan.Achteraf kregen wij van Sedat te horen dat hij een andere route had genomen dus wij zouden elkaar nooit tegenkomen.In de avond hadden wij toch nog een kamer kunnen vinden in het restaurant waar wij hadden gegeten, die hadden namelijk boven hun restaurant een hotel.De volgende ochtend was Sedat al hij vroeg bij ons gekomen, naar ons gevoel hadden wij nog lang niet genoeg geslapen Hahahah.Omdat wij dachten dat het erg warm zou zijn in Spanje hadden wij daarom ook alleen maar korte broekjes en T-shirt meegenomen. Wij kwamen er dan ook snel achter dat niet slim was wij begonnen blauw te worden van de kou. Gelukkig naar mate de dag verstrekt werd het geleidelijk warm. Dilaver ging weer samen Sedat lopen alleen was het vandaag een lekker weer om in te lopen. In het volgende dorp een paar km`s verder gingen wij allemaal ontbijten.
Ik zal proberen om het verhaal nu wat korter te houden want het is aardig lang geworden hahahaha.
Ik besloot om ook vandaag samen met Sedat te lopen, ik ben nog steeds blij dat ik dat heb gedaan want het was echt leuk om te doen. De route was dit keer wel erg glad vanwege de vele keien die er lagen en de modder. Helaas kwam het einde voor mij nabij, wij gingen namelijk terug naar Nederland. Wij hadden afscheid genomen van Sedat en wensten hem heel veel sterkte en gingen weg.
Dit was mijn persoonlijke ervaring van het lopen, ik vond het erg leuk en zal zeker ook terug gaan om een paar dagen mee te lopen.Ik wens iedereen die tot Santiago gaat lopen heel veel succes.
Met vriendelijke groet.
Hassan Hajji
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder